آیه ۸۹ سوره واقعه: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۸۹ سوره واقعه''' هشتاد و نهمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۸۹ سوره واقعه''' هشتاد و نهمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه جایگاه مقربان در راحتی و آرامش و در [[بهشت]] پرنعمت توصیف شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: [[قرآن]] برای توصیف جایگاه مقربان پس از [[مرگ]]، سه واژه «روح»، «ریحان» و «جنة نعیم» را به‌کار برده است. به گزارش مکارم، علمای لغت «روح» را در اصل به معنای تنفس و «ریحان» را به معنای شیء یا گیاه خوشبو دانسته‌اند. برای تفسیر دو لغت اول در حدود ده [[تفسیر قرآن|تفسیر]] نیز گفته شده است؛ به طور مثال: «روح» به معنای [[رحمت]] و «ریحان» به معنای هر شرافت و فضیلت گفته شده؛ بعضی «روح» را نجات از آتش [[دوزخ]] و «ریحان» را دخول در بهشت گفته‌اند. برخی «روح» را به آرامش در [[قبر]] و «ریحان» را در بهشت تفسیر کرده و گروهی «روح» را به معنای کشف الکروب و «ریحان» را غفران الذنوب دانسته‌اند.... او در ادامه می‌آورد که منظور از «جنت نعیم» برطبق [[حدیثی]] از [[جعفر صادق]]، بهشت پر نعمت در [[آخرت]] است و روح و ریحان در قبر برای مقربان قرار داده شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۸۱-۲۸۳|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | واقعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۶ | ||||
| شماره آیه | ۸۹ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸۹ سوره واقعه هشتاد و نهمین آیه از پنجاه و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه جایگاه مقربان در راحتی و آرامش و در بهشت پرنعمت توصیف شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِيمٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آسایش و ریحان و باغ پرناز و نعمت دارد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«رهایش و گشایش است و بهشت پرناز و نعمت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: قرآن برای توصیف جایگاه مقربان پس از مرگ، سه واژه «روح»، «ریحان» و «جنة نعیم» را به‌کار برده است. به گزارش مکارم، علمای لغت «روح» را در اصل به معنای تنفس و «ریحان» را به معنای شیء یا گیاه خوشبو دانسته‌اند. برای تفسیر دو لغت اول در حدود ده تفسیر نیز گفته شده است؛ به طور مثال: «روح» به معنای رحمت و «ریحان» به معنای هر شرافت و فضیلت گفته شده؛ بعضی «روح» را نجات از آتش دوزخ و «ریحان» را دخول در بهشت گفته‌اند. برخی «روح» را به آرامش در قبر و «ریحان» را در بهشت تفسیر کرده و گروهی «روح» را به معنای کشف الکروب و «ریحان» را غفران الذنوب دانسته‌اند.... او در ادامه می‌آورد که منظور از «جنت نعیم» برطبق حدیثی از جعفر صادق، بهشت پر نعمت در آخرت است و روح و ریحان در قبر برای مقربان قرار داده شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره واقعه، پنجاه و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طه و پیش از سوره شعراء نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۸۱ و ۸۲) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره واقعه، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۴۳۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۲۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۲۸۱-۲۸۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره واقعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۴۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
