آیه ۱۳ سوره شمس
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شمس | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۳ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۳ سوره شمس سیزدهمین آیه از نود و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث، سخن صالح به قومش بیان شده است. براساس گزارش مکارم مفسر شیعی، صالح به «قوم ثمود» گفت: «مزاحم ناقه‌ای که از جانب خدا آمده؛ نشوید و او را با آبشخورش تنها بگذارید.» تعبیر «ناقة الله» نیز اشاره به این مطلب است که این شتر، شتر معمولی نبوده و یک معجزه الهی محسوب می‌شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«فرستادة خدا به آنان گفت: به شتر خدا کاری نداشته باشید و او را از نوبت آبش بازندارید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«حال آنکه پیامبر خدا به آنان گفته بود این شتر خداوند است، او و بهره آبش را رعایت کنید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث، سخن صالح به قومش بیان شده است. براساس گزارش او، صالح به «قوم ثمود» گفت: «مزاحم ناقه‌ای که از جانب خدا آمده؛ نشوید و او را با آبشخورش تنها بگذارید.» تعبیر «ناقة الله» نیز اشاره به این مطلب است که این شتر، شتر معمولی نبوده و یک معجزه الهی محسوب می‌شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره شمس، نود و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قدر و پیش از سوره بروج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۷۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۹۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۵۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شمس»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۵۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
