آیه ۴۴ سوره نازعات
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | نازعات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴۶ | ||||
| شماره آیه | ۴۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۴ سوره نازعات چهل و چهارمین آیه از هفتاد و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه بیان می‌کند که تنها پروردگار است که می‌داند قیامت کی بر پا می‌شود، هیچ شخص دیگری از آن آگاه نیست، و هر گونه تلاش و کوشش برای آگاهی از زمان وقوع قیامت نیز بی‌فایده است. این مطلب در دو جای دیگر قرآن؛ یعنی در آیه ۳۴ سوره لقمان و آیه ۱۸۷ سوره اعراف اشاره شده است. بعضی مفسران معنای آیه را تحقق و برپایی قیامت توسط خداوند گفته‌اند که با معنای قبلی تفاوت چندانی ندارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آگاهی از زمان وقوع قیامت با پروردگارت است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«منتهای علم آن با پروردگارت توست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه بیان می‌کند که تنها پروردگار است که می‌داند قیامت کی بر پا می‌شود، هیچ شخص دیگری از آن آگاه نیست، و هر گونه تلاش و کوشش برای آگاهی از زمان وقوع قیامت نیز بی‌فایده است. این مطلب در دو جای دیگر قرآن؛ یعنی در آیه ۳۴ سوره لقمان و آیه ۱۸۷ سوره اعراف اشاره شده است. بعضی مفسران معنای آیه را تحقق و برپایی قیامت توسط خداوند گفته‌اند که با معنای قبلی تفاوت چندانی ندارد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره نازعات، هفتاد و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتاد و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نبأ و پیش از سوره انفطار نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۵۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۱۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۱۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره نازعات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۰۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
