آیه ۴ سوره تکویر
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | تکویر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۹ | ||||
| شماره آیه | ۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره تکویر چهارمین آیه از هشتاد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی قیامت چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به معنی شتر ماده بارداری است که در آستانه آوردن بچه است. منظور از این عبارت در آیه، نشان دادن شدت ترس و وحشت آن روز می‌باشد که در آن روز هر انسانی ارزشمندترین اموال خود را فراموش کرده و آن را رها می‌کند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و هنگامی‌که ماده شترانی را که بچه‌هایشان به دنبالشان هستند وانهند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و آنگاه که شتران آبستن ده‌ماهه[ی بس عزیز] وانهاده گردند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی قیامت چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به معنی شتر ماده بارداری است که در آستانه آوردن بچه است. منظور از این عبارت در آیه، نشان دادن شدت ترس و وحشت آن روز می‌باشد که در آن روز هر انسانی ارزشمندترین اموال خود را فراموش کرده و آن را رها می‌کند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تکویر، هشتاد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تبت و پیش از سوره اعلی نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره تکویر، یک آیه (آیه ۲۸ سوره تکویر) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۶۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۴۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۷۲–۱۷۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره تکویر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
