آیه ۴ سوره جمعه: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیه‌های مدنی قرآن (هاتکت)) |
(+رده:آیه‌های با موضوع صفات خدا، +رده:آیه‌های با موضوع هدایت، +رده:آیه‌های با موضوع رزق، +رده:آیه‌های با موضوع ایمان (هاتکت)، ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴ سوره جمعه''' چهارمین [[آیه]] از شصت و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۴ سوره جمعه''' چهارمین [[آیه]] از شصت و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث، [[بعثت]] [[پیامبر اسلام]] و برنامه او از [[فضل]] [[خداوند]] محسوب شده که خداوند به هر کس که بخواهد آن را می‌بخشد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند این آیه بعثت پیامبر اسلام و برنامه پیامبری او را که شامل [[تزکیه]] و [[تعلیم]] مردم است، فضل خداوند به‌شمار آورده و چنین می‌گوید: «خداوند این فضل و رحمتش را به هر کس که بخواهد و او را لایق ببیند، می‌بخشد.» به گفته مکارم، مضمون این آیه همانند [[آیه ۱۶۴ سوره آل‌عمران]] است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۱۰–۱۱۱|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع ایمان]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع رزق]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع صفات خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع هدایت]] | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۴۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | جمعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۸ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره جمعه چهارمین آیه از شصت و دومین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث، بعثت پیامبر اسلام و برنامه او از فضل خداوند محسوب شده که خداوند به هر کس که بخواهد آن را می‌بخشد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«این فضل خداست، آن‌را به هرکس که بخواهد می‌دهد و خداوند دارای فضل بزرگ است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«این بخشش الهی است که به هر کس خواهد ارزانی‌اش دارد، و خداوند دارای بخشش و بخشایش بیکران است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند این آیه بعثت پیامبر اسلام و برنامه پیامبری او را که شامل تزکیه و تعلیم مردم است، فضل خداوند به‌شمار آورده و چنین می‌گوید: «خداوند این فضل و رحمتش را به هر کس که بخواهد و او را لایق ببیند، می‌بخشد.» به گفته مکارم، مضمون این آیه همانند آیه ۱۶۴ سوره آل‌عمران است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره جمعه، شصت و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و دهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره صف و پیش از سوره فتح نازل شد. این سوره را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۵۳۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۴۴۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۵۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۵۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۱۱۰–۱۱۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره جمعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۵۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
