آیه ۴۶ سوره صافات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع بهشت]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع شراب]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع نعمت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۵۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | صافات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۸۲ | ||||
| شماره آیه | ۴۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۳ | ||||
| شماره حزب | ۹۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۶ سوره صافات چهل و ششمین آیه از سی و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه به وصف شراب طهور بهشتی پرداخته که سفید، شفاف و لذت‌بخش است و هیچ‌گونه آلودگی یا رنگ شیطانی ندارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
بَيْضَاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«سفید رنگ و لذّت بخش است برای نوشندگان»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«سپید درخشان و لذت‌بخش آشامندگان»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه، خداوند به وصفی دیگر از شراب طهور بهشتی می‌پردازد. این شراب، سفید و درخشنده است و نوشیدن آن برای بهشتیان لذت‌بخش است. برخی مفسران واژه «بیضاء» را به عنوان صفتی برای ظرف‌های این نوشیدنی دانسته‌اند، اما عده‌ای دیگر آن را توصیفی برای خود شراب می‌دانند، به این معنی که این شراب برخلاف شراب‌های رنگارنگ دنیا، پاک و شفاف است و هیچ‌گونه رنگ و آلودگی شیطانی در آن نیست.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره صافات، سی و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، پنجاه و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره انعام و پیش از سوره لقمان نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره صافات، یک تا چهار آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۶: ۳۳۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۷: ۱۸۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۴۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۴۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۹: ۵۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره صافات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۶۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
