آیه ۵۶ سوره صافات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(+رده:آیه‌های با موضوع معاد، +رده:آیه‌های با موضوع بهشت، +رده:آیه‌های با موضوع جهنم، +رده:آیه‌های با موضوع کفر، +رده:آیه‌های با موضوع ایمان (هاتکت)) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۶ سوره صافات''' پنجاه و ششمین [[آیه]] از سی و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۵۶ سوره صافات''' پنجاه و ششمین [[آیه]] از سی و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه گفتگوی میان دو دوست [[بهشت|بهشتی]] و [[جهنم|جهنمی]] به تصویر کشیده شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات گذشته در خصوص گفتگوی [[بهشت|بهشتیان]] درباره منکران [[معاد]] و پس از انکه یکی از بهشتیان، عاقبت دوست منکر معاد خود را مشاهده می‌کند؛ او را که در [[جهنم]] قرار دارد می‌بیند. در این آیه، گفته شده است که این فرد بهشتی، آن شخص جهنمی را مورد خطاب قرار می‌دهد و می‌گوید: «چیزی نمانده بود که مرا نیز هلاک گردانی».<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۶۲|ج=۱۹}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع معاد]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع بهشت]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع جهنم]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع کفر]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع ایمان]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۴۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | صافات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۸۲ | ||||
| شماره آیه | ۵۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۳ | ||||
| شماره حزب | ۹۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۶ سوره صافات پنجاه و ششمین آیه از سی و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه گفتگوی میان دو دوست بهشتی و جهنمی به تصویر کشیده شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«گفت: سوگند به خدا نزدیک بود که مرا هلاک کنی»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«[و از دور به او] گوید به خدا نزدیک بود که تو مرا به نابودی بکشانی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات گذشته در خصوص گفتگوی بهشتیان درباره منکران معاد و پس از انکه یکی از بهشتیان، عاقبت دوست منکر معاد خود را مشاهده می‌کند؛ او را که در جهنم قرار دارد می‌بیند. در این آیه، گفته شده است که این فرد بهشتی، آن شخص جهنمی را مورد خطاب قرار می‌دهد و می‌گوید: «چیزی نمانده بود که مرا نیز هلاک گردانی».[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره صافات، سی و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، پنجاه و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره انعام و پیش از سوره لقمان نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره صافات، یک تا چهار آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۶: ۳۳۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۷: ۱۸۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۴۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۴۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۹: ۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره صافات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۶۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
