آیه ۳۷ سوره قمر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳۷ سوره قمر''' سی و هفتمین [[آیه]] از پنجاه و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۳۷ سوره قمر''' سی و هفتمین [[آیه]] از پنجاه و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به [[گناهان]] زشت قوم [[لوط]] اشاره شده است که دلیل فرود آمدن [[عذاب]] بر آنها شد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در این آیه اشاره دارد به گناهان بزرگ و زشت قوم لوط که آنها به حدی در گناهان‌شان غرق شده بودند که وقتی [[فرشتگان]] مأمور عذاب به عنوان میهمان به خانه لوط آمدند؛ آن قوم به سراغ آنها رفته و از لوط خواستند که مهمانانش را در اختیار آنها بگذارد. اما لوط از آنها مصرانه درخواست کرد که از کار خود صرف‌نظر کنند. در ادامه قرآن می‌گوید : «این قوم به زودی مجازات خود را دیدند؛ به شکلی که [[خداوند]] به واسطه آن عذاب آنها را محو کرد، درحالیکه به آنها گفته می‌شد: بچشید عذاب من و انذارهای مرا.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۶۳-۶۴|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۴۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | قمر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۵ | ||||
| شماره آیه | ۳۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۷ سوره قمر سی و هفتمین آیه از پنجاه و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به گناهان زشت قوم لوط اشاره شده است که دلیل فرود آمدن عذاب بر آنها شد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَنْ ضَيْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْيُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و همانا با (لوط) دربارة مهمانانش سخن گفتند، پس ما چشمهایشان را کور کردیم (و گفتیم: طعم) عذاب من و هشدارهایم را بچشید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و به راستی از مهمانان او کام می‌خواستند، پس ایشان را نابینا ساختیم [و گفتیم] پس عذاب و هشدار مرا بچشید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه اشاره دارد به گناهان بزرگ و زشت قوم لوط که آنها به حدی در گناهان‌شان غرق شده بودند که وقتی فرشتگان مأمور عذاب به عنوان میهمان به خانه لوط آمدند؛ آن قوم به سراغ آنها رفته و از لوط خواستند که مهمانانش را در اختیار آنها بگذارد. اما لوط از آنها مصرانه درخواست کرد که از کار خود صرف‌نظر کنند. در ادامه قرآن می‌گوید : «این قوم به زودی مجازات خود را دیدند؛ به شکلی که خداوند به واسطه آن عذاب آنها را محو کرد، درحالیکه به آنها گفته می‌شد: بچشید عذاب من و انذارهای مرا.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قمر، پنجاه و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طارق و پیش از سوره ص نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۴۴ تا ۴۶) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره قمر، یک آیه (آیه ۶) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۱۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۰۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۶۳-۶۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قمر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۳۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
