آیه ۵ سوره قمر: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] |
نسخهٔ ۱۸ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۵
مشخصات قرآنی | |||||
---|---|---|---|---|---|
نام سوره | قمر | ||||
تعداد آیات سوره | ۵۵ | ||||
شماره آیه | ۵ | ||||
شماره جزء | ۲۷ | ||||
شماره حزب | ۱۰۶ | ||||
اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵ سوره قمر پنجمین آیه از پنجاه و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
حِكْمَةٌ بَالِغَةٌ ۖ فَمَا تُغْنِ النُّذُرُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«حکمتی رسا و بسنده است، پس هشدارها سودی نمیبخشد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«حکمتی است رسا، و هشدارها سودی نبخشیده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه …[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره قمر، پنجاه و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره طارق و پیش از سوره ص نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۴۴ تا ۴۶) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره قمر، یک آیه (آیه ۶) منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۲۹۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۸۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۲۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۲۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱: ۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قمر»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۳۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.