آیه ۲۵ سوره تکویر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیههای مکی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۵ سوره تکویر''' بیست و پنجمین [[آیه]] از هشتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۵ سوره تکویر''' بیست و پنجمین [[آیه]] از هشتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه در واقع پاسخی به تهمت‌هایی است که [[مشرک|مشرکان]] به [[محمد|پیامبر اسلام]] روامی‌داشتند و او را کاهنی می‌دانستند که [[شیطان|شیاطین]] سخنانش را به او می‌آموزند. درحالیکه آیات [[قرآن]] سراسر نور و هدايت و روشنايى است و سخنان شیاطین تاریک و گمراه‌کننده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه در واقع پاسخی به تهمت‌هایی است که مشرکان به پیامبر اسلام روامی‌داشتند و او را کاهنی می‌دانستند که شیاطین سخنانش را به او می‌آموزند. درحالیکه آیات قرآن سراسر نور و هدايت و روشنايى است و سخنان شیاطین تاریک و گمراه‌کننده است. واژه «رجيم» در اصل (از ماده رجم و رجام) به معنى سنگ گرفته شده و سپس به پرتاب سنگ براى راندن شخص يا حيوانى اطلاق گرديده است. بعد از آن به معناى هر گونه طرد كردن و دور كردن استعمال شده، و منظور از «شيطان رجيم» در اينجا به همين معنى است. (يعنى شيطانى كه از درگاه خداوند مطرود و دور شده است.)<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۹۷-۱۹۸|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۲ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۵۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | تکویر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۹ | ||||
| شماره آیه | ۲۵ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۵ سوره تکویر بیست و پنجمین آیه از هشتاد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه در واقع پاسخی به تهمت‌هایی است که مشرکان به پیامبر اسلام روامی‌داشتند و او را کاهنی می‌دانستند که شیاطین سخنانش را به او می‌آموزند. درحالیکه آیات قرآن سراسر نور و هدايت و روشنايى است و سخنان شیاطین تاریک و گمراه‌کننده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و آن (قرآن) گفتة شیطان رانده شده نیست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و آن سخن شیطان مطرود نیست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه در واقع پاسخی به تهمت‌هایی است که مشرکان به پیامبر اسلام روامی‌داشتند و او را کاهنی می‌دانستند که شیاطین سخنانش را به او می‌آموزند. درحالیکه آیات قرآن سراسر نور و هدايت و روشنايى است و سخنان شیاطین تاریک و گمراه‌کننده است. واژه «رجيم» در اصل (از ماده رجم و رجام) به معنى سنگ گرفته شده و سپس به پرتاب سنگ براى راندن شخص يا حيوانى اطلاق گرديده است. بعد از آن به معناى هر گونه طرد كردن و دور كردن استعمال شده، و منظور از «شيطان رجيم» در اينجا به همين معنى است. (يعنى شيطانى كه از درگاه خداوند مطرود و دور شده است.)[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تکویر، هشتاد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تبت و پیش از سوره اعلی نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره تکویر، یک آیه (آیه ۲۸ سوره تکویر) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۷۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۵۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۹۷-۱۹۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره تکویر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
