آیه ۸ سوره مجادله: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۸ سوره مجادله''' هشتمین [[آیه]] از پنجاه و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۸ سوره مجادله''' هشتمین [[آیه]] از پنجاه و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه نهی از نجوی کردن و تهدید [[یهودیان]] و [[منافقان|منافقانی]] است که با درگوشی صحبت کردن با هم، باعث آزار [[مومنان]] می‌شدند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند بنابه [[روایات]] [[شأن نزول]] آیه، «جمعی از یهودیان و منافقان جدا از مومنان و [[مسلمانان]] با یکدیگر نجوی و درگوشی حرف می‌زدند و با چشم‌شان به مومنان اشاره می‌کردند. این کارشان موجب آزار مسلمانان بود و آنها به [[پیامبر اسلام|پیامبر]] شکایت کردند. پیامبر از آن جمع خواست که این عمل را تکرار نکنند، ولی چون این کار تکرار شد؛ آیات در نهی کردن آنها نازل شد.» به گفته مکارم، از تعابیر «اثم»، «عدوان» و «معصیت الرسول» معلوم می‌شود که نخست به آنها قبلا هشدار داده شده بود و دیگر اینکه این نجواها [[گناه]] و بر خلاف دستور [[خدا]] و [[پیامبر]] بوده است. سپس در ادامه آیه، گفته می‌شود جایگاه بد و سخت [[جهنم]] برای آنان کافی است و آنان به زودی در آن وارد می‌شوند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۳۰-۴۳۳|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مجادله | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۲ | ||||
| شماره آیه | ۸ | ||||
| شماره جزء | ۲۸ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸ سوره مجادله هشتمین آیه از پنجاه و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه نهی از نجوی کردن و تهدید یهودیان و منافقانی است که با درگوشی صحبت کردن با هم، باعث آزار مومنان می‌شدند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نُهُوا عَنِ النَّجْوَىٰ ثُمَّ يَعُودُونَ لِمَا نُهُوا عَنْهُ وَيَتَنَاجَوْنَ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَمَعْصِيَتِ الرَّسُولِ وَإِذَا جَاءُوكَ حَيَّوْكَ بِمَا لَمْ يُحَيِّكَ بِهِ اللَّهُ وَيَقُولُونَ فِي أَنْفُسِهِمْ لَوْلَا يُعَذِّبُنَا اللَّهُ بِمَا نَقُولُ ۚ حَسْبُهُمْ جَهَنَّمُ يَصْلَوْنَهَا ۖ فَبِئْسَ الْمَصِيرُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آیا ننگریسته‌ای به کسانی‌که از نجوی بازداشته شده‌اند سپس به آنچه از آن بازداشته شده‌اند بازمی‌گردند و برای انجام گناه و دشمنانگی و نافرمانی از پیغمبر با هم‌دگیر به نجوا می‌پردازند و هنگامی‌که نزد تو آیند به گونه‌ای تو را سلام می‌گویند که خدا تو را بدان‌گونه سلام نگفته است و در دل خود می‌گویند: پس چرا خداوند ما را به خاطر آنچه می‌گوییم عذاب نمی‌دهد؟ دوزخ آنان‌را بس است، به آنجا درمی‌آیند و (آن) بدجایی است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آیا ننگریسته‌ای در کار کسانی که از نجوا نهی شده‌اند، سپس به آنچه از آن نهی شده‌اند، باز می‌گردند و به گناه و ستمکاری و نافرمانی از پیامبر باهم نجوا می‌کنند، و چون به نزدت آیند به نحوی به تو درود می‌فرستند که خداوند آن گونه به تو درود نفرستاده است، و در دلهایشان گویند چرا به خاطر آنچه می‌گوییم خداوند عذابمان نمی‌کند؟ جهنم برایشان کافی است که به آن اندر آیند، و چه بد سرانجامی است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند بنابه روایات شأن نزول آیه، «جمعی از یهودیان و منافقان جدا از مومنان و مسلمانان با یکدیگر نجوی و درگوشی حرف می‌زدند و با چشم‌شان به مومنان اشاره می‌کردند. این کارشان موجب آزار مسلمانان بود و آنها به پیامبر شکایت کردند. پیامبر از آن جمع خواست که این عمل را تکرار نکنند، ولی چون این کار تکرار شد؛ آیات در نهی کردن آنها نازل شد.» به گفته مکارم، از تعابیر «اثم»، «عدوان» و «معصیت الرسول» معلوم می‌شود که نخست به آنها قبلا هشدار داده شده بود و دیگر اینکه این نجواها گناه و بر خلاف دستور خدا و پیامبر بوده است. سپس در ادامه آیه، گفته می‌شود جایگاه بد و سخت جهنم برای آنان کافی است و آنان به زودی در آن وارد می‌شوند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مجادله، پنجاه و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و پنجاهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره منافقون و پیش از سوره حجرات نازل شد. این سوره را مدنی دانسته‌اند. در سوره مجادله، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۴۹۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۳۱۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۴۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۴۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۴۳۰-۴۳۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مجادله»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
