آیه ۲۵ سوره مرسلات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۵ سوره مرسلات''' بیست و پنجمین [[آیه]] از هفتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۵ سوره مرسلات''' بیست و پنجمین [[آیه]] از هفتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. از این آیه به بعد، به چند نمونه از [[آیات آفاقی]] اشاره می‌شود که این نشانه‌ها هم دلیلی بر قدرت و [[رحمت]] [[خداوند]] هستند و هم دلیلی بر امکان [[معاد]]. در این آیه زمین به عنوان یکی از آیات الهی و مرکز اجتماع انسان‌ها معرفی می‌شود. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که از این آیه به بعد، به چند نمونه از آیات آفاقی اشاره می‌شود که این نشانه‌ها هم دلیلی بر قدرت و رحمت خداوند هستند و هم دلیلی بر امکان معاد. در این آیه زمین به عنوان یکی از آیات الهی و مرکز اجتماع انسان‌ها معرفی می‌شود. به گزارش مکارم، «کفات» در لغت به معنای جمع کردن و ضمیمه کردن چیزی بر یکدیگر است و در اینجا منظور این است که زمین قرارگاهی برای همه انسان‌هاست چه در حال زندگی‌شان و چه در [[مرگ]]<nowiki/>شان.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۱۱–۴۱۲|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۴۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مرسلات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۰ | ||||
| شماره آیه | ۲۵ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۵ سوره مرسلات بیست و پنجمین آیه از هفتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. از این آیه به بعد، به چند نمونه از آیات آفاقی اشاره می‌شود که این نشانه‌ها هم دلیلی بر قدرت و رحمت خداوند هستند و هم دلیلی بر امکان معاد. در این آیه زمین به عنوان یکی از آیات الهی و مرکز اجتماع انسان‌ها معرفی می‌شود.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ كِفَاتًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آیا زمین را فراگیر نساخته‌ایم؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آیا زمین را فراگیر نساختیم؟»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که از این آیه به بعد، به چند نمونه از آیات آفاقی اشاره می‌شود که این نشانه‌ها هم دلیلی بر قدرت و رحمت خداوند هستند و هم دلیلی بر امکان معاد. در این آیه زمین به عنوان یکی از آیات الهی و مرکز اجتماع انسان‌ها معرفی می‌شود. به گزارش مکارم، «کفات» در لغت به معنای جمع کردن و ضمیمه کردن چیزی بر یکدیگر است و در اینجا منظور این است که زمین قرارگاهی برای همه انسان‌هاست چه در حال زندگی‌شان و چه در مرگشان.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مرسلات، هفتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره همزه و پیش از سوره ق نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۸) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۷۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۲۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۴۱۱–۴۱۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مرسلات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
