آیه ۱۸ سوره مرسلات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۸ سوره مرسلات''' هجدهمین [[آیه]] از هفتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۸ سوره مرسلات''' هجدهمین [[آیه]] از هفتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه دلیل رفتار [[خداوند]] در هلاکت اقوام گذشته و اقوامی که از آنان پیروی می‌کنند؛ بیان شده است و [[عذاب]]<nowiki/>های الهی را نه انتقام جویی و نه تسویه حساب شخصی دانسته؛ بلکه آن را بر اساس اصل استحقاق و بر مبنای حکمت می‌داند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] هلاکت اقوام خطاکار گذشته و اقوام پیرو آنان را بر اساس حکمت و اصل استحقاق می‌داند و ذات خداوند را منزه از انتقام جویی یا تسویه حساب شخصی می‌دارد. به گزارش مکارم، برخی از [[مفسران]] منظور از «اولین» اقوام [[قوم نوح|نوح]]، [[عاد]] و [[ثمود]] هستند و منظور از «آخرین» اقوام [[قوم لوط|لوط]] و [[قوم فرعون|فرعون]]. اما به عقیده وی، با توجه به اینکه فعل «نتبعهم» به شکل مضارع و «الم نهلک» معنی ماضی دارد؛ معلوم می‌شود که «اولین» تمام اقوام پیشین را دربر می‌گیرد و منظور از «آخرین» هم [[کافران|کافرانی]] هستند که در زمان [[پیامبر اسلام]] بودند یا در دوره‌های بعدی به دنیا می‌آیند و در زمین فساد و ظلم می‌کنند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۰۷|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۴۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مرسلات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۸ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۸ سوره مرسلات هجدهمین آیه از هفتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه دلیل رفتار خداوند در هلاکت اقوام گذشته و اقوامی که از آنان پیروی می‌کنند؛ بیان شده است و عذابهای الهی را نه انتقام جویی و نه تسویه حساب شخصی دانسته؛ بلکه آن را بر اساس اصل استحقاق و بر مبنای حکمت می‌داند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
كَذَٰلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«با گناهکاران بدینسان رفتار می‌کنیم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«با گناهکاران چنین رفتار کنیم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن هلاکت اقوام خطاکار گذشته و اقوام پیرو آنان را بر اساس حکمت و اصل استحقاق می‌داند و ذات خداوند را منزه از انتقام جویی یا تسویه حساب شخصی می‌دارد. به گزارش مکارم، برخی از مفسران منظور از «اولین» اقوام نوح، عاد و ثمود هستند و منظور از «آخرین» اقوام لوط و فرعون. اما به عقیده وی، با توجه به اینکه فعل «نتبعهم» به شکل مضارع و «الم نهلک» معنی ماضی دارد؛ معلوم می‌شود که «اولین» تمام اقوام پیشین را دربر می‌گیرد و منظور از «آخرین» هم کافرانی هستند که در زمان پیامبر اسلام بودند یا در دوره‌های بعدی به دنیا می‌آیند و در زمین فساد و ظلم می‌کنند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مرسلات، هفتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره همزه و پیش از سوره ق نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۸) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳: ۷۷۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۲۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۴۰۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مرسلات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
