آیه ۴ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴ سوره الرحمن''' چهارمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. به دنبال آیه قبل، در این آیه به نعمت بیان (سخن گفتن) اشاره شده که [[خداوند]] آن را به انسان‌ها بخشیده است. | |||
'''آیه ۴ سوره الرحمن''' چهارمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | |||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: سومین نعمتی که در این سوره به آن پرداخته شده؛ نعمت بیان و قدرت سخن گفتن است که خداوند انسان‌ها را بر این امر قادر ساخته است. «بیان» در لغت به هر چیزی گفته می‌شود که آشکار کننده و مبین چیزی باشد. پس فقط سخن گفتن را شامل نمی‌شود؛ بلکه نوشتار، خط و انواع استدلالات عقلی و منطقی را نیز دربرمی‌گیرد. به گفته مکارم، سخن گفتن از امور و اعمال ظریف و پیچیده انسان است که بسیاری از دستگاه‌های بدن انسان در آن شراکت دارند. همچنین انسان به وسیله نعمت بیان و نطق توانسته که پیشرفت‌های فراوان علمی، مادی و معنوی فراوانی داشته باشد و با استفاده از زبان و لغات است که می‌تواند با سایر انسان‌ها ارتباط برقرار کند و علوم مختلف را به نسل‌های بعدی منتقل نماید.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۹۹-۱۰۱|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۴۰: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۲
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره الرحمن چهارمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. به دنبال آیه قبل، در این آیه به نعمت بیان (سخن گفتن) اشاره شده که خداوند آن را به انسان‌ها بخشیده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
عَلَّمَهُ الْبَيَانَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به او سخن گفتن یاد داده‌است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به او زبان آموخت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: سومین نعمتی که در این سوره به آن پرداخته شده؛ نعمت بیان و قدرت سخن گفتن است که خداوند انسان‌ها را بر این امر قادر ساخته است. «بیان» در لغت به هر چیزی گفته می‌شود که آشکار کننده و مبین چیزی باشد. پس فقط سخن گفتن را شامل نمی‌شود؛ بلکه نوشتار، خط و انواع استدلالات عقلی و منطقی را نیز دربرمی‌گیرد. به گفته مکارم، سخن گفتن از امور و اعمال ظریف و پیچیده انسان است که بسیاری از دستگاه‌های بدن انسان در آن شراکت دارند. همچنین انسان به وسیله نعمت بیان و نطق توانسته که پیشرفت‌های فراوان علمی، مادی و معنوی فراوانی داشته باشد و با استفاده از زبان و لغات است که می‌تواند با سایر انسان‌ها ارتباط برقرار کند و علوم مختلف را به نسل‌های بعدی منتقل نماید.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۳۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۹۹-۱۰۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
