آیه ۲۶ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۶ سوره الرحمن''' بیست و ششمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۶ سوره الرحمن''' بیست و ششمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به مسئله [[مرگ]] و فانی شدن همه موجودات به عنوان یکی از [[نعمات]] الهی اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: بنابه متن آیه، مسئله فنا در زمره نعمت‌های الهی قرار دارد. به گفته مکارم، ممکن است از این نظر فنا نعمت برشمرده شود که معنای آن فنای مطلق نباشد؛ بلکه منظور این است که این دنیا گذرگاهی است به سوی عالم بقا و جاودانگی و برطبق روایات دنیا با همه نعمت‌هایش زندانی برای [[مومن]] است و با خروج از آن از این زندان تاریک و تنگ رها می‌شود. همچنین احتمال دارد که ذکر و بیان نعمت‌های گذشته موجب غفلت و غرق شدن در زندگی دنیایی شود؛ لذا در آیه یادآوری می‌شود که این دنیا جای ماندن و بقا نیست و نباید به آن دل‌بستگی پیدا کرد. به گزارش او، ضمیر در «علیها» به زمین برمی‌گردد و منظور از «مَن علیها» انس و [[جن]] است. اگرچه برخی [[مفسران]] سایر موجودات زنده را نیز شامل این آیه دانسته‌اند. لذا مسئله فنا تنها منحصر به موجودات زمینی نیست و تمام اهل آسمان‌ها و همه موجودات عالم، براساس متن [[آیه ۸۸ سوره قصص]] فانی می‌شوند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۳۴-۱۳۵|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۶ سوره الرحمن بیست و ششمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به مسئله مرگ و فانی شدن همه موجودات به عنوان یکی از نعمات الهی اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«هرکس بر آن (زمین) است، فناپذیر است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«هر کس که بر روی آن [زمین] است فناپذیر است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: بنابه متن آیه، مسئله فنا در زمره نعمت‌های الهی قرار دارد. به گفته مکارم، ممکن است از این نظر فنا نعمت برشمرده شود که معنای آن فنای مطلق نباشد؛ بلکه منظور این است که این دنیا گذرگاهی است به سوی عالم بقا و جاودانگی و برطبق روایات دنیا با همه نعمت‌هایش زندانی برای مومن است و با خروج از آن از این زندان تاریک و تنگ رها می‌شود. همچنین احتمال دارد که ذکر و بیان نعمت‌های گذشته موجب غفلت و غرق شدن در زندگی دنیایی شود؛ لذا در آیه یادآوری می‌شود که این دنیا جای ماندن و بقا نیست و نباید به آن دل‌بستگی پیدا کرد. به گزارش او، ضمیر در «علیها» به زمین برمی‌گردد و منظور از «مَن علیها» انس و جن است. اگرچه برخی مفسران سایر موجودات زنده را نیز شامل این آیه دانسته‌اند. لذا مسئله فنا تنها منحصر به موجودات زمینی نیست و تمام اهل آسمان‌ها و همه موجودات عالم، براساس متن آیه ۸۸ سوره قصص فانی می‌شوند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۵۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۳۴-۱۳۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
