آیه ۲۲ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۲ سوره الرحمن''' بیست و دومین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۲ سوره الرحمن''' بیست و دومین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به لؤلؤ و مرجان که از داخل دریاها به‌دست می‌آیند؛ اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: [[قرآن]] در این آیه به دو محصول گرانبهای دریا اشاره دارد که علاوه بر استعمال زینتی دارای خواص طبی و درمانی نیز هستند. «لؤلؤ» در زبان فارسی به آن مروارید گفته می‌شود که دانه شفاف و قیمتی است و درون صدف‌ها در اعماق دریاها پرورش می‌یابد و از آنها استخراج می‌شود. به گزارش مکارم، این محصول دریایی در علم طب نیز استفاده قرار می‌گیرد و پزشکان قدیم از آن داروهایی برای تقویت قلب و اعصاب، برطرف کردن انواع خفقان و حالت ترس، رفع بدبویی دهان، تقویت کبد، درمان سنگ‌های کلیه و مثانه و یرقان و حتی بیماری‌های چشم تهیه می‌کردند. درباره «مرجان» نیز بعضی آن را به لؤلؤهای کوچک [[تفسیر قرآن|تفسیر]] کرده‌اند؛ اما در حقیقت مرجان موجود زنده‌ای است شبیه شاخه کوچک درخت که در اعماق دریاها می‌روید. این موجود نوعی حیوان است که با چسبیدن به صخره‌های کف دریاها جزائری به نام «جزائر مرجانی» را تشکیل می‌دهد. «مرجان» نیز علاوه بر جنبه زینتی، استعمال درمانی و دارویی دارد. ازجمله داروهایی برای تقویت قلب و اعصاب، دفع سم افعی، معالجه اسهال و خونریزی‌های رحم از آن ساخته می‌شود و برخی آن را برای بیماری صرع نیز مفید دانسته‌اند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۲۷-۱۲۸|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۲ سوره الرحمن بیست و دومین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به لؤلؤ و مرجان که از داخل دریاها به‌دست می‌آیند؛ اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«از آن دو مروارید و مرجان بیرون می‌آید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«از آن دو در و مرجان بیرون می‌آید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: قرآن در این آیه به دو محصول گرانبهای دریا اشاره دارد که علاوه بر استعمال زینتی دارای خواص طبی و درمانی نیز هستند. «لؤلؤ» در زبان فارسی به آن مروارید گفته می‌شود که دانه شفاف و قیمتی است و درون صدف‌ها در اعماق دریاها پرورش می‌یابد و از آنها استخراج می‌شود. به گزارش مکارم، این محصول دریایی در علم طب نیز استفاده قرار می‌گیرد و پزشکان قدیم از آن داروهایی برای تقویت قلب و اعصاب، برطرف کردن انواع خفقان و حالت ترس، رفع بدبویی دهان، تقویت کبد، درمان سنگ‌های کلیه و مثانه و یرقان و حتی بیماری‌های چشم تهیه می‌کردند. درباره «مرجان» نیز بعضی آن را به لؤلؤهای کوچک تفسیر کرده‌اند؛ اما در حقیقت مرجان موجود زنده‌ای است شبیه شاخه کوچک درخت که در اعماق دریاها می‌روید. این موجود نوعی حیوان است که با چسبیدن به صخره‌های کف دریاها جزائری به نام «جزائر مرجانی» را تشکیل می‌دهد. «مرجان» نیز علاوه بر جنبه زینتی، استعمال درمانی و دارویی دارد. ازجمله داروهایی برای تقویت قلب و اعصاب، دفع سم افعی، معالجه اسهال و خونریزی‌های رحم از آن ساخته می‌شود و برخی آن را برای بیماری صرع نیز مفید دانسته‌اند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۵۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۲۷-۱۲۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
