آیه ۷۶ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۶ سوره الرحمن''' هفتاد و ششمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۷۶ سوره الرحمن''' هفتاد و ششمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث به جایگاه و محل اسکان [[بهشت|بهشتیان]] به عنوان آخرین توصیف از [[نعمت]]<nowiki/>های بهشتی در این سوره اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در آخرین توصیفی که از نعمت‌های بهشتی در این سوره بیان می‌دارد، جایگاه بهشتیان را اینگونه وصف می‌کند: «آنان در آن باغ‌ها بر تخت‌های باشکوهی تکیه زده‌اند که با بهترین پارچه‌های سبز رنگ پوشانده شده است.» به گفته مکارم، «رفرف» در اصل به معنای برگ‌های گسترده درختان است و سپس به پارچه‌های زیبای رنگارنگ گفته شده است. «عبقری» نیز در اصل به معنای هر موجود بی‌نظیر یا کم‌نظیر است و «حسان» جمع (حَسَن) به معنی خوب و زیباست. به باور مکارم، این تعبیرات همگی حکایت از این دارد که بهشت همه چیزش ممتاز و استثنایی است و هر چیز آن در نوع خود بی‌نظیر و بی‌مانند است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۸۵-۱۸۶|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۲۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۷۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۶ سوره الرحمن هفتاد و ششمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث به جایگاه و محل اسکان بهشتیان به عنوان آخرین توصیف از نعمت‌های بهشتی در این سوره اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
مُتَّكِئِينَ عَلَىٰ رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِيٍّ حِسَانٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«درحالیکه بر بالش‌های سبز و بسترهای نیک تکیه زده‌اند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«تکیه زده بر بالش[های] سبزرنگ و بر فرش[های] گرانمایه نیکو»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در آخرین توصیفی که از نعمت‌های بهشتی در این سوره بیان می‌دارد، جایگاه بهشتیان را اینگونه وصف می‌کند: «آنان در آن باغ‌ها بر تخت‌های باشکوهی تکیه زده‌اند که با بهترین پارچه‌های سبز رنگ پوشانده شده است.» به گفته مکارم، «رفرف» در اصل به معنای برگ‌های گسترده درختان است و سپس به پارچه‌های زیبای رنگارنگ گفته شده است. «عبقری» نیز در اصل به معنای هر موجود بی‌نظیر یا کم‌نظیر است و «حسان» جمع (حَسَن) به معنی خوب و زیباست. به باور مکارم، این تعبیرات همگی حکایت از این دارد که بهشت همه چیزش ممتاز و استثنایی است و هر چیز آن در نوع خود بی‌نظیر و بی‌مانند است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۸۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۷۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۸۵-۱۸۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
