آیه ۷۸ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۸ سوره الرحمن''' هفتاد و هشتمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۷۸ سوره الرحمن''' هفتاد و هشتمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به بابرکت و زوال ناپذیر بودن [[خداوند]] اشاره است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در آخرین آیه این سوره در توصیف خداوند ([[الله]]) چنین می‌گوید: «پربرکت و زوال ناپذیر است نام پروردگارت که صاحب بزرگی و بزرگواری است.» به گفته مکارم، «تبارک» از ماده (برک) به معنای سینه شتر است و از آنجا که شتران در هنگامیکه بر زمین می‌خوابند، سینه خود را به زمین می‌چسبانند؛ این واژه برای ثابت ماندن و پایداری و دوام به‌کار رفته است. به باور او، استعمال این تعبیر به خاطر آن است که در این سوره از انواع [[نعمت]]<nowiki/>های الهی نام برده شده که همه آنها از وجود بابرکت خداوند افاضه شده‌اند. عبارت «[[ذو الجلال و الاکرام|ذی الجلال و الاکرام]]» نیز اشاره‌ای به تمام صفات جمال و جلال خدا دارد و یکی از اسماء الحسنی الهی به‌شمار می‌آید.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۸۶-۱۸۷|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۳۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۷۸ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۸ سوره الرحمن هفتاد و هشتمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به بابرکت و زوال ناپذیر بودن خداوند اشاره است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
تَبَارَكَ اسْمُ رَبِّكَ ذِي الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«خجسته است نام پروردگار شکوهمند و گرامی دارنده»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«متبرک باد نام پروردگارت که شکوهمند و گرامی است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در آخرین آیه این سوره در توصیف خداوند (الله) چنین می‌گوید: «پربرکت و زوال ناپذیر است نام پروردگارت که صاحب بزرگی و بزرگواری است.» به گفته مکارم، «تبارک» از ماده (برک) به معنای سینه شتر است و از آنجا که شتران در هنگامیکه بر زمین می‌خوابند، سینه خود را به زمین می‌چسبانند؛ این واژه برای ثابت ماندن و پایداری و دوام به‌کار رفته است. به باور او، استعمال این تعبیر به خاطر آن است که در این سوره از انواع نعمت‌های الهی نام برده شده که همه آنها از وجود بابرکت خداوند افاضه شده‌اند. عبارت «ذی الجلال و الاکرام» نیز اشاره‌ای به تمام صفات جمال و جلال خدا دارد و یکی از اسماء الحسنی الهی به‌شمار می‌آید.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۸۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۷۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۸۶-۱۸۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
