آیه ۱۹ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۹ سوره الرحمن''' نوزدهمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۹ سوره الرحمن''' نوزدهمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به [[نعمت]] وجود دریاها بر روی زمین اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: در آیه مورد بحث به دریاها اشاره می‌شود و منظور از آن همه دریاها نیست؛ بلکه منظور گونه خاصی از دریاها که پدیده‌ای عجیب در آنها وجود دارد. به گفته مکارم، مرج به معنای مخلوط کردن یا فرستادن و رها نمودن است و در اینجا به معنی کنار هم قرار دادن میباشد. بر اساس متن آیه، منظور از دو دریا، دو دریای آب شیرین و شور است که در کنار هم قرار گرفته و با هم تماس دارند. به گزارش مکارم، برخی معتقدند این آیه اشاره به جریان «گلف استریم» است. «گلف استریم» یکی از رودهای بزرگ دنیاست که در داخل اقیانوس حرکت می‌کند. این رود عظیم از سواحل آمریکای مرکزی حرکت کرده و پس از پیمودن اقیانوس اطلس به سواحل اروپای شمالی می‌رسد. این آب‌ها گرم هستند و رنگ‌شان با رنگ آب‌های مجاور متفاوت است. تفاوت درجه حرارت این آب‌ها با آب‌های مجاور بین ۱۰ تا ۱۵ درجه است و آب‌های کناره‌ای آنها سرد هستند. «گلف استریم» با ایجاد بادهای گرم، درجه حرارت کشورهای شمالی اروپا را تغییر داده و هوای آن مناطق را مطبوع و معتدل می‌کند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۲۴ و ۱۳۱-۱۳۳|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۱۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۱۹ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۹ سوره الرحمن نوزدهمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به نعمت وجود دریاها بر روی زمین اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«دو دریار را (در کنار هم) روان کرد تا (به هم) بپیوندند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«دو دریا را که به هم می‌رسند درآمیخت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: در آیه مورد بحث به دریاها اشاره می‌شود و منظور از آن همه دریاها نیست؛ بلکه منظور گونه خاصی از دریاها که پدیده‌ای عجیب در آنها وجود دارد. به گفته مکارم، مرج به معنای مخلوط کردن یا فرستادن و رها نمودن است و در اینجا به معنی کنار هم قرار دادن میباشد. بر اساس متن آیه، منظور از دو دریا، دو دریای آب شیرین و شور است که در کنار هم قرار گرفته و با هم تماس دارند. به گزارش مکارم، برخی معتقدند این آیه اشاره به جریان «گلف استریم» است. «گلف استریم» یکی از رودهای بزرگ دنیاست که در داخل اقیانوس حرکت می‌کند. این رود عظیم از سواحل آمریکای مرکزی حرکت کرده و پس از پیمودن اقیانوس اطلس به سواحل اروپای شمالی می‌رسد. این آب‌ها گرم هستند و رنگ‌شان با رنگ آب‌های مجاور متفاوت است. تفاوت درجه حرارت این آب‌ها با آب‌های مجاور بین ۱۰ تا ۱۵ درجه است و آب‌های کناره‌ای آنها سرد هستند. «گلف استریم» با ایجاد بادهای گرم، درجه حرارت کشورهای شمالی اروپا را تغییر داده و هوای آن مناطق را مطبوع و معتدل می‌کند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۵۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۲۴ و ۱۳۱-۱۳۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
