آیه ۱۸ سوره مرسلات
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مرسلات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۸ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۸ سوره مرسلات هجدهمین آیه از هفتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه دلیل رفتار خداوند در هلاکت اقوام گذشته و اقوامی که از آنان پیروی می‌کنند؛ بیان شده است و عذابهای الهی را نه انتقام جویی و نه تسویه حساب شخصی دانسته؛ بلکه آن را بر اساس اصل استحقاق و بر مبنای حکمت می‌داند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
كَذَٰلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«با گناهکاران بدینسان رفتار می‌کنیم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«با گناهکاران چنین رفتار کنیم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن هلاکت اقوام خطاکار گذشته و اقوام پیرو آنان را بر اساس حکمت و اصل استحقاق می‌داند و ذات خداوند را منزه از انتقام جویی یا تسویه حساب شخصی می‌دارد. به گزارش مکارم، برخی از مفسران منظور از «اولین» اقوام نوح، عاد و ثمود هستند و منظور از «آخرین» اقوام لوط و فرعون. اما به عقیده وی، با توجه به اینکه فعل «نتبعهم» به شکل مضارع و «الم نهلک» معنی ماضی دارد؛ معلوم می‌شود که «اولین» تمام اقوام پیشین را دربر می‌گیرد و منظور از «آخرین» هم کافرانی هستند که در زمان پیامبر اسلام بودند یا در دوره‌های بعدی به دنیا می‌آیند و در زمین فساد و ظلم می‌کنند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مرسلات، هفتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره همزه و پیش از سوره ق نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۸) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳: ۷۷۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۲۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۴۰۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مرسلات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
