آیه ۶ سوره نبأ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶ سوره نبأ''' ششمین [[آیه]] از هفتاد و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۶ سوره نبأ''' ششمین [[آیه]] از هفتاد و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در این آیه و آیات بعدی (آیات یازده‌گانه) دوازده نعمت را ذکر می‌کند که اشاره به بیهودن نبودن خلقت عالم هستی دارد و با «برهان قدرت» و «برهان حکمت» برای مسئله معاد به استدلال می‌پردازد. اولین نعمتی که در اینجا یاد می‌شود زمین است و آن را به مهد و گهواره تشبیه کرده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، قرآن در این آیه و آیات بعدی (آیات یازده‌گانه) دوازده نعمت را ذکر می‌کند که اشاره به بیهودن نبودن خلقت عالم هستی دارد و با «برهان قدرت» و «برهان حکمت» برای مسئله معاد به استدلال می‌پردازد. اولین نعمتی که در اینجا یاد می‌شود زمین است و آن را به مهد و گهواره تشبیه کرده است. به عقیده او، تعبیر به «مهد» برای نشان دادن بخش‌های نرم و آرام زمین است که همچون گهواره یا بستر برای انسان آماده شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۵–۱۷|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۱۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | نبأ | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴۰ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره نبأ ششمین آیه از هفتاد و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه و آیات بعدی (آیات یازده‌گانه) دوازده نعمت را ذکر می‌کند که اشاره به بیهودن نبودن خلقت عالم هستی دارد و با «برهان قدرت» و «برهان حکمت» برای مسئله معاد به استدلال می‌پردازد. اولین نعمتی که در اینجا یاد می‌شود زمین است و آن را به مهد و گهواره تشبیه کرده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آیا زمین را بستری نگردانده‌ایم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آیا زمین را زیرانداز نساخته‌ایم؟»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، قرآن در این آیه و آیات بعدی (آیات یازده‌گانه) دوازده نعمت را ذکر می‌کند که اشاره به بیهودن نبودن خلقت عالم هستی دارد و با «برهان قدرت» و «برهان حکمت» برای مسئله معاد به استدلال می‌پردازد. اولین نعمتی که در اینجا یاد می‌شود زمین است و آن را به مهد و گهواره تشبیه کرده است. به عقیده او، تعبیر به «مهد» برای نشان دادن بخش‌های نرم و آرام زمین است که همچون گهواره یا بستر برای انسان آماده شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره نبأ، هفتاد و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتادمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره معارج و پیش از سوره نازعات نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۲۵۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۵–۱۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره نبأ»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۰۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
