آیه ۱ سوره ملک: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(+رده:آیه‌های با موضوع خدا، +رده:آیه‌های با موضوع صفات خدا (هاتکت)، ابرابزار) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱ سوره ملک''' یکمین [[آیه]] از شصت و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱ سوره ملک''' یکمین [[آیه]] از شصت و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. سرآغاز این سوره با تأکید برمسأله مالکیت و حاکمیت [[خداوند]] است که بنابه نظر برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]]، مبحث کلیدی و محور اصلی سوره در اولین آیه آن مطرح شده است. نخستین واژه این آیه همانند [[آیه ۱ سوره فرقان]] کلمه «تبارک» است که در لغت به معنای زوال ناپذیری و دوام می‌باشد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که موضوع نخستین آیه سوره ملک، طرح مسئله حاکمیت و مالکیت [[خدا|خداست]] که برخی مفسران این موضوع را محور اصلی سوره می‌دانند. به اعتقاد او، مالکیت و حاکمیت و قدرت خداوند بر همه چیز از دلایل زوال ناپذیری و مبارک بودن ذات و وجود اوست. به گزارش مکارم، اولین کلمه آیه، «تبارک» از (ماده [[برکت]]) به معنای دوام و بقاء است که سوره دیگری از قرآن ([[آیه ۱ سوره فرقان]]) نیز با این واژه شروع می‌شود.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۱۵–۳۱۶|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع صفات خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۰۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | ملک | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۰ | ||||
| شماره آیه | ۱ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱ سوره ملک یکمین آیه از شصت و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. سرآغاز این سوره با تأکید برمسأله مالکیت و حاکمیت خداوند است که بنابه نظر برخی مفسران، مبحث کلیدی و محور اصلی سوره در اولین آیه آن مطرح شده است. نخستین واژه این آیه همانند آیه ۱ سوره فرقان کلمه «تبارک» است که در لغت به معنای زوال ناپذیری و دوام می‌باشد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به نام خداوند بخشندة مهربان، خجسته است خدایی که فرمانروایی به دست اوست و او بر هر کاری تواناست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به نام خداوند بخشنده مهربان، بزرگا کسی که فرمانروایی به دست اوست و او بر هر کاری تواناست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که موضوع نخستین آیه سوره ملک، طرح مسئله حاکمیت و مالکیت خداست که برخی مفسران این موضوع را محور اصلی سوره می‌دانند. به اعتقاد او، مالکیت و حاکمیت و قدرت خداوند بر همه چیز از دلایل زوال ناپذیری و مبارک بودن ذات و وجود اوست. به گزارش مکارم، اولین کلمه آیه، «تبارک» از (ماده برکت) به معنای دوام و بقاء است که سوره دیگری از قرآن (آیه ۱ سوره فرقان) نیز با این واژه شروع می‌شود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره ملک، شصت و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طور و پیش از سوره حاقه نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۵۷۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۵۸۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۳۱۵–۳۱۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره ملک»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
