آیه ۲۱۳ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۱۳ سوره بقره'''، دویست و سیزدهمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. | '''آیه ۲۱۳ سوره بقره'''، دویست و سیزدهمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. متن این آیه در فرایند پیدایش [[دین]] و [[بعثت]] [[پیامبر|پیامبران]] است. بر اساس این آیه، انسان‌ها در ابتدا امتی واحد بودند که پس از بروز اختلاف‌ها، پیامبران با [[کتب آسمانی]] قصد کردند تا اختلاف میان آنها را برطرف کنند، اما با مخالفت گروهی از ستمکاران مواجه شدند. در متن این آیه، هدایت به [[الله]] نسبت داده شده و هرآنکه او بخواهد، هدایت خواهد شد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه در این آیه، به موضوع کلی پیدایش دین و مذهب و اهداف آن پرداخته شده است. در ابتدای آیه، گفته شده است که انسان‌ها در ابتدا امتی واحد بودند. پس از آن پیامبران برای بشارت و انذار مردم، مبعوث شدند تا با استناد به [[کتب آسمانی|کتابی آسمانی]]، اختلاف در میان انسان‌ها را برطرف نمایند. در ادامه آیه از انحراف و رویگردانی گروهی از این سیستم نظم‌دهنده خبر می‌دهد. دلیل این انحراف و مخالفت، خوی ستمگری این گروه عنوان شده است. در ادامه دو گروه جدید [[کافر]] و [[مومن]] شکل‌گرفته میان انسان‌ها توصیف می‌شود؛ در ادامه آیه، گروه اول توصیف می‌شود و گفته شده که مومنان کسانی هستند که هدایت شده از جانب [[خدا]] می‌باشند. در ادامه تاکید شده‌است که [[الله]] هرکسی را که بخواهد به [[راه راست]] [[هدایت]] می‌کند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۹۴-۹۷|ج=۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | |||
نسخهٔ ۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بقره | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۸۶ | ||||
| شماره آیه | ۲۱۳ | ||||
| شماره جزء | ۲ | ||||
| شماره حزب | ۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۱۳ سوره بقره، دویست و سیزدهمین آیه از دومین سوره قرآن است. این آیه را مدنی دانسته‌اند. متن این آیه در فرایند پیدایش دین و بعثت پیامبران است. بر اساس این آیه، انسان‌ها در ابتدا امتی واحد بودند که پس از بروز اختلاف‌ها، پیامبران با کتب آسمانی قصد کردند تا اختلاف میان آنها را برطرف کنند، اما با مخالفت گروهی از ستمکاران مواجه شدند. در متن این آیه، هدایت به الله نسبت داده شده و هرآنکه او بخواهد، هدایت خواهد شد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلَّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ ۖ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ ۗ وَاللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«مردم (در آغاز) امتی یگانه بودند، پس خداوند پیامبرانِ مژده دهنده و بیم دهنده را فرستاد، و با آنها کتاب خود را (به حق) نازل کرد تا در میان مردم در آنچه اختلاف کردند به حق داوری نماید، و در آن اختلاف نورزیدند جز کسانی‌که کتاب را داده شده بودند و به دنبال دریافت نشانه‌های روشن، از روی ستمکاری و کینه توزی در آن اختلاف ورزیدند، پس خداوند به فرمان خویش مؤمنان را در آنچه اختلاف کردند به حق هدایت نمود، وخداوند هرکس را که بخواهد، به راه راست هدایت می‌کند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«[در آغاز] مردم امت یگانه‌ای بودند، آنگاه خداوند پیامبران مژده‌آور و هشداردهنده برانگیخت و بر آنان بحق کتابهای آسمانی نازل کرد تا در هر آنچه اختلاف می‌ورزند در میان مردم داوری کند، و در آن اختلاف نکردند مگر کسانی که به آنان [دین و کتاب] داده شده بود که پس از آنکه روشنگریها نصیبشان شد از رشک و رقابتی که با هم داشتند [به اختلاف دامن زدند]، آنگاه خداوند به فرمان خویش مؤمنان را در اختلافاتی که داشتند به حق رهنمون شد، و خداوند هرکس را که بخواهد به راه راست هدایت می‌کند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه در این آیه، به موضوع کلی پیدایش دین و مذهب و اهداف آن پرداخته شده است. در ابتدای آیه، گفته شده است که انسان‌ها در ابتدا امتی واحد بودند. پس از آن پیامبران برای بشارت و انذار مردم، مبعوث شدند تا با استناد به کتابی آسمانی، اختلاف در میان انسان‌ها را برطرف نمایند. در ادامه آیه از انحراف و رویگردانی گروهی از این سیستم نظم‌دهنده خبر می‌دهد. دلیل این انحراف و مخالفت، خوی ستمگری این گروه عنوان شده است. در ادامه دو گروه جدید کافر و مومن شکل‌گرفته میان انسان‌ها توصیف می‌شود؛ در ادامه آیه، گروه اول توصیف می‌شود و گفته شده که مومنان کسانی هستند که هدایت شده از جانب خدا می‌باشند. در ادامه تاکید شده‌است که الله هرکسی را که بخواهد به راه راست هدایت می‌کند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بقره، دومین سوره قرآن است که به خاطر دربرداشتن داستان گاو بنی‌اسرائیل، به نام بقره شناخته می‌شود. این سوره با ۲۸۵ یا ۲۸۷ آیه، بزرگ‌ترین سوره قرآن است. این سوره اولین سوره‌ایست که با حروف مقطعه شروع می‌شود. بیشترین احکام فقهی قرآن نیز در این سوره قرار دارد. این سوره هشتاد و هفتمین و به نقلی هشتاد و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام است که پس از سوره مطففین و پیش از سوره انفال نازل شده است. در ترتیب مصحف اما بعد از سوره حمد و قبل از سوره آل‌عمران قرار گرفته است. تمام آیات این سوره در مدینه نازل شده‌اند، بجز آیه ۲۸۱ سوره که در ماجرای حجةالوداع نازل شده است. وجود ۲۶ ناسخ یا منسوخ در این سوره گزارش شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۶: ۳۷۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲: ۱۶۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲: ۹۴-۹۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بقره»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۹۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
