آیه ۳ سوره ملک: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیههای مکی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳ سوره ملک''' سومین [[آیه]] از شصت و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۳ سوره ملک''' سومین [[آیه]] از شصت و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. به دنبال آیه قبلی، در این آیه به تفکر و توجه به نظام کل جهان خلقت اشاره می‌شود و پس از بیان آفرینش آسمانهای هفت‌گانه و دعوت دوباره به تفکر و مطالعه موجودات عالم به این نکته تأکید می‌شود که هرچه انسان در عالم هستی با دقت و ریزه بینی بسیار بنگرد؛ هیچ‌گونه نقص و بی نظمی در آن مشاهده نخواهد کرد و در حقیقت [[قرآن]] در این آیه برای وجود [[خداوند]] حکیم و دانا استدلال می‌آورد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در این آیه از انسان‌ها می‌خواهد که به نظام عالم هستی توجه کنند و در خلقت آسمانهای هفت‌گانه بیندیشند. به عقیده او، نتیجه این تفکر و دقت این است که انسان به قوانین و نظم و ارتباطات حساب‌شده میان موجودات عالم پی می‌برد و بلافاصله برای اینکه ثابت کند این نظام خالی از هرگونه نقص و ضعفی است؛ دوباره انسان‌ها را به دقیق نگریستن به سایر موجودات عالم دعوت می‌کند و می‌گوید: «باز هم چشم بگردان و نگاه کن؛ آیا هیچ شکاف و خللی می‌بینی؟!»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۱۹-۳۲۰|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۳۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | ملک | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۰ | ||||
| شماره آیه | ۳ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳ سوره ملک سومین آیه از شصت و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. به دنبال آیه قبلی، در این آیه به تفکر و توجه به نظام کل جهان خلقت اشاره می‌شود و پس از بیان آفرینش آسمانهای هفت‌گانه و دعوت دوباره به تفکر و مطالعه موجودات عالم به این نکته تأکید می‌شود که هرچه انسان در عالم هستی با دقت و ریزه بینی بسیار بنگرد؛ هیچ‌گونه نقص و بی نظمی در آن مشاهده نخواهد کرد و در حقیقت قرآن در این آیه برای وجود خداوند حکیم و دانا استدلال می‌آورد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا ۖ مَا تَرَىٰ فِي خَلْقِ الرَّحْمَٰنِ مِنْ تَفَاوُتٍ ۖ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَىٰ مِنْ فُطُورٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آن (خداوندی) که هفت آسمان را بالای یک‌دیگر و هماهنگ آفریده است در آفرینش خداوند مهربان هیچ نابسامانی نمی‌بینی باز چشم بگردان آیا هیچ خللی می‌بینی؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«کسی که هفت آسمان را توبرتو آفرید، در آفرینش خداوند رحمان، هیچ گونه نابسامانی نمی‌بینی، باز چشم بگردان آیا هیچ رخنه‌ای می‌بینی؟»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه از انسان‌ها می‌خواهد که به نظام عالم هستی توجه کنند و در خلقت آسمانهای هفت‌گانه بیندیشند. به عقیده او، نتیجه این تفکر و دقت این است که انسان به قوانین و نظم و ارتباطات حساب‌شده میان موجودات عالم پی می‌برد و بلافاصله برای اینکه ثابت کند این نظام خالی از هرگونه نقص و ضعفی است؛ دوباره انسان‌ها را به دقیق نگریستن به سایر موجودات عالم دعوت می‌کند و می‌گوید: «باز هم چشم بگردان و نگاه کن؛ آیا هیچ شکاف و خللی می‌بینی؟!»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره ملک، شصت و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طور و پیش از سوره حاقه نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۵۸۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۵۸۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۳۱۹-۳۲۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره ملک»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
