بدون تصویر

آیه ۸۷ سوره مؤمنون

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۸۷ سوره مؤمنون
مشخصات قرآنی
نام سورهمؤمنون
تعداد آیات سوره۱۱۸
شماره آیه۸۷
شماره جزء۱۸
شماره حزب۷۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۸۷ سوره مؤمنون هشتاد و هفتمین آیه از بیست و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه قبل، پاسخ فطری منکران معاد مطرح شده است که آنان به ربوبیت خداوند نیز اقرار و اعتراف می‌کنند؛ اما باز هم بر انکار خود ثابت و پابرجا هستند.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 سَيَقُولُونَ لِلَّهِ ۚ قُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ آیهٔ ۸۷ از سورهٔ ۲۳ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«خواهند گفت: از آن خداست بگو:پس چرا پرهيزگاري پيشه نمی‌كنيد؟»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«زودا که می‌گویند اینها از آن خداست، بگو پروا نمی‌کنید؟»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که منکران معاد در برابر پرسش از ربوبیت پروردگار، از روی همان فطرت توحیدی که به الله دارند؛ می‌گویند: پروردگار همه چیز اوست، اما با وجود این اعتراف صریح و روشن باز هم مسئله معاد و برپایی قیامت را بعید و غیرممکن می‌شمارند.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مومنون، بیست و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره انبیاء و پیش از سوره سجده نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره مومنون، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.