آیه ۱۲۶ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۲۶ سوره بقره'''، صد و بیست و ششمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. در این آیه از دو درخواست [[ابراهیم]] مبنی بر امن قرار گرفتن [[مکه]] و مشمول ثمرات اقتصادی قرار گرفتن اهالی آن اشاره شده است و [[خداوند]] نیز ضمن قبول درخواست ابراهیم این ثمرات را مشمول [[ | '''آیه ۱۲۶ سوره بقره'''، صد و بیست و ششمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. در این آیه از دو درخواست [[ابراهیم]] مبنی بر امن قرار گرفتن [[مکه]] و مشمول ثمرات اقتصادی قرار گرفتن اهالی آن اشاره شده است و [[خداوند]] نیز ضمن قبول درخواست ابراهیم این ثمرات را مشمول [[مؤمن]] و [[کافر]] توامان می‌داند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه، [[ابراهیم]] دو درخواست مهم را از [[خدا]] می‌طلبد که از اجابت یکی از آنها در [[آیه ۱۲۵ سوره بقره]] خبر داده | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه، [[ابراهیم]] دو درخواست مهم را از [[خدا]] می‌طلبد که از اجابت یکی از آنها در [[آیه ۱۲۵ سوره بقره]] خبر داده شد. در این آیه آمده است که ابراهیم از خدا خواست تا [[مکه]] را محلی امن قرار دهد و اهل این سرزمین را از ثمرات گوناگون بهرمند سازد. ابراهیم در این دو درخواست، شرط می‌کند که تنها افراد [[مؤمن]] مشمول آن بشوند اما خدا خطاب به ابراهیم می‌گوید، این نعمت‌ها به مقدار اندکی نیز شامل حال [[کافران]] نیز خواهد شد، اما آنان در [[قیامت]] عذاب خواهند کشید.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۵۱–۴۵۲|ج=۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع ابراهیم]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع مکان‌ها]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع عذاب]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بقره | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۸۶ | ||||
| شماره آیه | ۱۲۶ | ||||
| شماره جزء | ۱ | ||||
| شماره حزب | ۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲۶ سوره بقره، صد و بیست و ششمین آیه از دومین سوره قرآن است. این آیه را مدنی دانسته‌اند. در این آیه از دو درخواست ابراهیم مبنی بر امن قرار گرفتن مکه و مشمول ثمرات اقتصادی قرار گرفتن اهالی آن اشاره شده است و خداوند نیز ضمن قبول درخواست ابراهیم این ثمرات را مشمول مؤمن و کافر توامان می‌داند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَٰذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۖ قَالَ وَمَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَىٰ عَذَابِ النَّارِ ۖ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و چون ابراهیم گفت: پروردگارا! اینجا را شهر امن بگردان و از اهلش هر آن کس که به خدا و روز آخرت ایمان آورد از میوه‌ها به او روزی ببخش خداوند فرمود: و هرکس که کفر ورزد او را مدت اندکی بهره‌مند می‌گردانم سپس او را به عذاب آتش ناچار می‌سازم که بد سرانجامی است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و چون ابراهیم گفت پروردگارا اینجا را شهری امن بگردان و از اهلش هرکس را که به خداوند و روز بازپسین ایمان دارد از فرآورده‌ها روزی ببخش، فرمود و هرکس که کفرورزد، اندکی بهره‌مندش گردانم سپس دچار عذاب دوزخش سازم و چه بد سرانجامی است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه، ابراهیم دو درخواست مهم را از خدا می‌طلبد که از اجابت یکی از آنها در آیه ۱۲۵ سوره بقره خبر داده شد. در این آیه آمده است که ابراهیم از خدا خواست تا مکه را محلی امن قرار دهد و اهل این سرزمین را از ثمرات گوناگون بهرمند سازد. ابراهیم در این دو درخواست، شرط می‌کند که تنها افراد مؤمن مشمول آن بشوند اما خدا خطاب به ابراهیم می‌گوید، این نعمت‌ها به مقدار اندکی نیز شامل حال کافران نیز خواهد شد، اما آنان در قیامت عذاب خواهند کشید.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بقره، دومین سوره قرآن است که به خاطر دربرداشتن داستان گاو بنی‌اسرائیل، به نام بقره شناخته می‌شود. این سوره با ۲۸۵ یا ۲۸۷ آیه، بزرگ‌ترین سوره قرآن است. این سوره اولین سوره‌ایست که با حروف مقطعه شروع می‌شود. بیشترین احکام فقهی قرآن نیز در این سوره قرار دارد. این سوره هشتاد و هفتمین و به نقلی هشتاد و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام است که پس از سوره مطففین و پیش از سوره انفال نازل شده است. در ترتیب مصحف اما بعد از سوره حمد و قبل از سوره آل‌عمران قرار گرفته است. تمام آیات این سوره در مدینه نازل شده‌اند، بجز آیه ۲۸۱ سوره که در ماجرای حجةالوداع نازل شده است. وجود ۲۶ ناسخ یا منسوخ در این سوره گزارش شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۴: ۴۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱: ۴۲۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱: ۴۵۱–۴۵۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بقره»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۹۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
