آیه ۱۳۹ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۳۹ سوره بقره'''، صد و سی و نهمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. | '''آیه ۱۳۹ سوره بقره'''، صد و سی و نهمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. در متن این آیه آمده است که محاجه [[یهودیان]] با [[مسلمان|مسلمانان]] در خصوص خداوندی است که متعلق به همگان است و اختصاصی به یهودیان ندارد. همچنین گفته شده است که اعمال هر کس، مربوط به خود اوست و در این باره تفاوتی بین یهودی و مسلمان نیست، جز اینکه مسلمانان با اخلاص [[خدا]] را پرستش می‌کنند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که کنایه موجود در این آیه، خطاب به [[یهودیان]] است. یهودیان خود را قوم برتر و صاحب قدمت می‌دانستند و از این رو باور داشتند که پیامبران باید از قوم آنان مبعوث شوند. در این آیه آمده است که اگر دربارهٔ [[خدا]] با [[مسلمان|مسلمانان]] به محاجه می‌پردازید، باید بدانید که خدا، اختصاص به قوم یهود ندارد و پروردگار همگان است. در ادامه تأکید شده است که اعمال افراد به خودشان متعلق است و هیچ‌کس امتیازی غیر از اعمال خویش ندارد. در پایان آیه نیز گفته شده است که تنها تفاوت مسلمانان و یهودیان در اخلاص آنان در پرستش خداوند است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۷۵|ج=۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بقره | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۸۶ | ||||
| شماره آیه | ۱۳۹ | ||||
| شماره جزء | ۱ | ||||
| شماره حزب | ۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۳۹ سوره بقره، صد و سی و نهمین آیه از دومین سوره قرآن است. این آیه را مدنی دانسته‌اند. در متن این آیه آمده است که محاجه یهودیان با مسلمانان در خصوص خداوندی است که متعلق به همگان است و اختصاصی به یهودیان ندارد. همچنین گفته شده است که اعمال هر کس، مربوط به خود اوست و در این باره تفاوتی بین یهودی و مسلمان نیست، جز اینکه مسلمانان با اخلاص خدا را پرستش می‌کنند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
قُلْ أَتُحَاجُّونَنَا فِي اللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بگو: آیا درباره خدا با ما به مجادله می‌پردازید حال آنکه او پروردگار ما و پروردگار شما بوده و کردار ما از آن ما است و کردار شما از آن شما است؟ و ما برای او اخلاص می‌ورزیم؟!»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«بگو آیا درباره خداوند با ما محاجه می‌کنید حال آنکه او پروردگار ما و پروردگار شماست و ماییم و کردار خویش و شمایید و کردار خویش، و ما برای او اخلاص می‌ورزیم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که کنایه موجود در این آیه، خطاب به یهودیان است. یهودیان خود را قوم برتر و صاحب قدمت می‌دانستند و از این رو باور داشتند که پیامبران باید از قوم آنان مبعوث شوند. در این آیه آمده است که اگر دربارهٔ خدا با مسلمانان به محاجه می‌پردازید، باید بدانید که خدا، اختصاص به قوم یهود ندارد و پروردگار همگان است. در ادامه تأکید شده است که اعمال افراد به خودشان متعلق است و هیچ‌کس امتیازی غیر از اعمال خویش ندارد. در پایان آیه نیز گفته شده است که تنها تفاوت مسلمانان و یهودیان در اخلاص آنان در پرستش خداوند است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بقره، دومین سوره قرآن است که به خاطر دربرداشتن داستان گاو بنی‌اسرائیل، به نام بقره شناخته می‌شود. این سوره با ۲۸۵ یا ۲۸۷ آیه، بزرگ‌ترین سوره قرآن است. این سوره اولین سوره‌ایست که با حروف مقطعه شروع می‌شود. بیشترین احکام فقهی قرآن نیز در این سوره قرار دارد. این سوره هشتاد و هفتمین و به نقلی هشتاد و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام است که پس از سوره مطففین و پیش از سوره انفال نازل شده است. در ترتیب مصحف اما بعد از سوره حمد و قبل از سوره آل‌عمران قرار گرفته است. تمام آیات این سوره در مدینه نازل شده‌اند، بجز آیه ۲۸۱ سوره که در ماجرای حجةالوداع نازل شده است. وجود ۲۶ ناسخ یا منسوخ در این سوره گزارش شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۴: ۷۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱: ۴۶۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱: ۴۷۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بقره»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۹۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
