آیه ۱۶۰ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۶۰ سوره بقره'''، صد و شصتمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. | '''آیه ۱۶۰ سوره بقره'''، صد و شصتمین [[آیه]] از دومین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را [[مکی و مدنی|مدنی]] دانسته‌اند. در این آیه در ضمن آیه قبل، کسانی که نشانه‌های [[خدا]] را کتمان کرده بودند، در صورتی که [[توبه]] کرده و اشتباهات گذشته خود را جبران نمایند، توبه آنان پذیرفته خواهد شد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ضمن آیه قبل در خصوص [[گناه]] بزرگ کتمان‌کنندگان نشانه‌های الهی، در این آیه، کسانی که [[توبه]] کرده باشند از حکم آیه قبل ([[لعن]] الهی) استثناء شده‌اند. در این آیه تصریح شده است که این افراد باید توبه کرده و به اصلاح گذشته بپردازند و حقایق گذشته که کتمان می‌کردند، برای دیگران تبیین نمایند. در پایان آیه تأکید شده است که [[خدا|خداوند]] بخشنده مهربان و [[تواب|توبه‌پذیر]] است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۵۴۸|ج=۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع توبه]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع یهودیت]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع صفات خدا]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بقره | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۸۶ | ||||
| شماره آیه | ۱۶۰ | ||||
| شماره جزء | ۲ | ||||
| شماره حزب | ۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۶۰ سوره بقره، صد و شصتمین آیه از دومین سوره قرآن است. این آیه را مدنی دانسته‌اند. در این آیه در ضمن آیه قبل، کسانی که نشانه‌های خدا را کتمان کرده بودند، در صورتی که توبه کرده و اشتباهات گذشته خود را جبران نمایند، توبه آنان پذیرفته خواهد شد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَبَيَّنُوا فَأُولَٰئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ ۚ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«مگر کسانی که توبه کنند و به اصلاح (خویشتن) بپردازند و (حقیقت را) بیان کنند، پس توبه ایشان را می‌پذیرم و من بسیار توبه‌پذیر و مهربان هستم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«مگر کسانی که توبه کنند و به صلاح بازآیند و [پنهان داشته‌ها را] آشکار کنند که از آنان در می‌گذرم و من توبه‌پذیر مهربانم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ضمن آیه قبل در خصوص گناه بزرگ کتمان‌کنندگان نشانه‌های الهی، در این آیه، کسانی که توبه کرده باشند از حکم آیه قبل (لعن الهی) استثناء شده‌اند. در این آیه تصریح شده است که این افراد باید توبه کرده و به اصلاح گذشته بپردازند و حقایق گذشته که کتمان می‌کردند، برای دیگران تبیین نمایند. در پایان آیه تأکید شده است که خداوند بخشنده مهربان و توبه‌پذیر است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بقره، دومین سوره قرآن است که به خاطر دربرداشتن داستان گاو بنی‌اسرائیل، به نام بقره شناخته می‌شود. این سوره با ۲۸۵ یا ۲۸۷ آیه، بزرگ‌ترین سوره قرآن است. این سوره اولین سوره‌ایست که با حروف مقطعه شروع می‌شود. بیشترین احکام فقهی قرآن نیز در این سوره قرار دارد. این سوره هشتاد و هفتمین و به نقلی هشتاد و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام است که پس از سوره مطففین و پیش از سوره انفال نازل شده است. در ترتیب مصحف اما بعد از سوره حمد و قبل از سوره آل‌عمران قرار گرفته است. تمام آیات این سوره در مدینه نازل شده‌اند، بجز آیه ۲۸۱ سوره که در ماجرای حجةالوداع نازل شده است. وجود ۲۶ ناسخ یا منسوخ در این سوره گزارش شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۴: ۱۴۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱: ۵۸۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱: ۵۴۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بقره»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۹۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
