آیه ۱۲۲ سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۲۲ سوره آل‌عمران''' صد و بیست و دومین [[آیه]] از سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه گذشته، به قسمت دیگری از [[غزوه احد|جنگ احد]] اشاره شده است که دو گروه از [[مسلمانان]] به دلیل آنکه با تصمیم [[محمد|پیامبر اسلام]] مخالف بودند و می‌خواستند در داخل [[مدینه]] با دشمن بجنگند؛ در میانه راه قصد بازگشت داشتند؛ اما زود از تصمیم خود منصرف شدند و به لشکر مسلمانان در احد پیوستند. | '''آیه ۱۲۲ سوره آل‌عمران''' صد و بیست و دومین [[آیه]] از سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه گذشته، به قسمت دیگری از [[غزوه احد|جنگ احد]] اشاره شده است که دو گروه از [[مسلمانان]] به دلیل آنکه با تصمیم [[محمد|پیامبر اسلام]] مخالف بودند و می‌خواستند در داخل [[مدینه]] با دشمن بجنگند؛ در میانه راه قصد بازگشت داشتند؛ اما زود از تصمیم خود منصرف شدند و به لشکر مسلمانان در احد پیوستند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، در ادامه آیه گذشته، به قسمت دیگری از جنگ احد اشاره شده است که دو گروه از مسلمانان به دلیل آنکه با تصمیم پیامبر اسلام مخالف بودند و می‌خواستند در مدینه با دشمن بجنگند؛ در میانه راه قصد بازگشت داشتند؛ اما زود از تصمیم خود منصرف شدند و به لشکر مسلمانان در احد پیوستند. به عقیده او، به دنبال آیات قبل که | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، در ادامه آیه گذشته، به قسمت دیگری از جنگ احد اشاره شده است که دو گروه از مسلمانان به دلیل آنکه با تصمیم پیامبر اسلام مخالف بودند و می‌خواستند در مدینه با دشمن بجنگند؛ در میانه راه قصد بازگشت داشتند؛ اما زود از تصمیم خود منصرف شدند و به لشکر مسلمانان در احد پیوستند. به عقیده او، به دنبال آیات قبل که دربارهٔ عدم اعتماد به کافران بود، این آیه یک نمونه از این واقعیت را به مسلمانان نشان داده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۶۸–۶۹|ج=۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۴۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | آل‌عمران | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۰۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۲۲ | ||||
| شماره جزء | ۴ | ||||
| شماره حزب | ۱۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲۲ سوره آل‌عمران صد و بیست و دومین آیه از سومین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه گذشته، به قسمت دیگری از جنگ احد اشاره شده است که دو گروه از مسلمانان به دلیل آنکه با تصمیم پیامبر اسلام مخالف بودند و می‌خواستند در داخل مدینه با دشمن بجنگند؛ در میانه راه قصد بازگشت داشتند؛ اما زود از تصمیم خود منصرف شدند و به لشکر مسلمانان در احد پیوستند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِذْ هَمَّتْ طَائِفَتَانِ مِنْكُمْ أَنْ تَفْشَلَا وَاللَّهُ وَلِيُّهُمَا ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آن گاه که دو طائفه از شما خواستند سستی ورزند و خداوند یار آنان بود، و مؤمنان باید بر خدا توکل کنند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«یاد آر از هنگامی که دو گروه از شما خواستند هراسی به دل خود راه دهند، و حال آنکه خداوند یاور آنان بود، و مؤمنان باید که بر خداوند توکل کنند»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، در ادامه آیه گذشته، به قسمت دیگری از جنگ احد اشاره شده است که دو گروه از مسلمانان به دلیل آنکه با تصمیم پیامبر اسلام مخالف بودند و می‌خواستند در مدینه با دشمن بجنگند؛ در میانه راه قصد بازگشت داشتند؛ اما زود از تصمیم خود منصرف شدند و به لشکر مسلمانان در احد پیوستند. به عقیده او، به دنبال آیات قبل که دربارهٔ عدم اعتماد به کافران بود، این آیه یک نمونه از این واقعیت را به مسلمانان نشان داده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره آل‌عمران سومین سوره پس از سوره بقره و پیش از سوره نساء است که در آن به خاطر گزارش ماجرای خاندان عمران، پدر مریم مقدس، به این نام شهرت یافته است. این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و به طبع، آیاتش نیز در مدینه نازل شده است. ترتیب نزول این سوره، پس از سوره انفال و پیش از سوره احزاب به عنوان هشتاد و نهمین سوره یاد شده است. این سوره با حروف مقطعه شروع می‌شود و به نقلی، پنج آیه منسوخ دارد.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۸: ۳۴۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۴: ۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۳: ۶۸–۶۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره آل‌عمران»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
