آیه ۲۸ سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیههای مدنی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۸ سوره آل‌عمران''' بیست و هشتمین [[آیه]] از سومین [[سوره قرآن]] است. از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید و [[نسخ|نسخی]] برای آن گزارش نشده است. | '''آیه ۲۸ سوره آل‌عمران''' بیست و هشتمین [[آیه]] از سومین [[سوره قرآن]] است. از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید و [[نسخ|نسخی]] برای آن گزارش نشده است. در این آیه دستور نهی از دوستی [[مومنان]] با [[مشرک|مشرکان]] و مخالفان [[اسلام]] مطرح شده و سپس [[تقیه]] به عنوان یک حکم استثنا بیان شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، <ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، آیه مومنان را از دوستی با کافران نهی می‌کند و از آنان می‌خواهد که برای به‌دست آوردن عزت و موقعیت بهتر با آنان طرح دوستی نریزند. چرا که عزت و قدرت و ثروت از آن خداست و اوست که به همه عطا می‌کند و بازمی‌دارد. این آیه زمانی نازل شده است که میان مسلمانان و مشرکان و یهود و نصارا ارتباطاتی بود ولی این روابط به نفع اسلام و مسلمانان نبود، لذا خداوند مومنان را از برقراری چنین روابطی منع کرد. در ادامه آیه به موضوع تقیه اشاره شده و آن را به عنوان یک حکم استثنا بیان شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۹۸-۵۰۲|ج=۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۲
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | آل‌عمران | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۰۰ | ||||
| شماره آیه | ۲۸ | ||||
| شماره جزء | ۳ | ||||
| شماره حزب | ۱۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۸ سوره آل‌عمران بیست و هشتمین آیه از سومین سوره قرآن است. از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید و نسخی برای آن گزارش نشده است. در این آیه دستور نهی از دوستی مومنان با مشرکان و مخالفان اسلام مطرح شده و سپس تقیه به عنوان یک حکم استثنا بیان شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
لَا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ ۖ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً ۗ وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ ۗ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«نباید مؤمنان کافران را به جای مؤمنان به دوستی بگیرند، و هرکس چنین کند، در هیچ چیز (بهره‌ای) از (رحمت) خدا ندارد، مگر اینکه به نوعی از آنها تقیه کنید، و خداوند شما را از خود بر حذر می‌دارد، و بازگشت به‌سوی اوست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«مؤمنان نباید که کافران را -به جای مؤمناندوست بگیرند، و هرکس چنین کند از [لطف و ولایت] خداوند بی‌بهره است، مگر آنکه از آنان به نوعی تقیه کنید، و خداوند شما را از خویش بر حذر می‌دارد، و بازگشت به سوی خداوند است»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، آیه مومنان را از دوستی با کافران نهی می‌کند و از آنان می‌خواهد که برای به‌دست آوردن عزت و موقعیت بهتر با آنان طرح دوستی نریزند. چرا که عزت و قدرت و ثروت از آن خداست و اوست که به همه عطا می‌کند و بازمی‌دارد. این آیه زمانی نازل شده است که میان مسلمانان و مشرکان و یهود و نصارا ارتباطاتی بود ولی این روابط به نفع اسلام و مسلمانان نبود، لذا خداوند مومنان را از برقراری چنین روابطی منع کرد. در ادامه آیه به موضوع تقیه اشاره شده و آن را به عنوان یک حکم استثنا بیان شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره آل‌عمران سومین سوره پس از سوره بقره و پیش از سوره نساء است که در آن به خاطر گزارش ماجرای خاندان عمران، پدر مریم مقدس، به این نام شهرت یافته است. این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و به طبع، آیاتش نیز در مدینه نازل شده است. ترتیب نزول این سوره، پس از سوره انفال و پیش از سوره احزاب به عنوان هشتاد و نهمین سوره یاد شده است. این سوره با حروف مقطعه شروع می‌شود و به نقلی، پنج آیه منسوخ دارد.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۸: ۱۹۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۳: ۲۳۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲: ۴۹۸-۵۰۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره آل‌عمران»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
