آیه ۱۷۲ سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۷۲ سوره آل‌عمران''' صد و هفتاد و دومین [[آیه]] از سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. آیه مورد بحث به ماجرای «[[غزوه حمراء الاسد]]» اشاره دارد که پس از پایان [[جنگ احد]] و شکست [[مسلمانان]] در آن اتفاق افتاده است. در این آیه [[الله|خداوند]] به ستایش [[مومنان|مومنانی]] که با وجود جراحات و زخم‌های بسیار به دعوت [[محمد|پیامبر اسلام]] پاسخ مثبت دادند و پایمردی کردند؛ پرداخته و به آنها وعده اجر و پاداشی بزرگ داده است. | '''آیه ۱۷۲ سوره آل‌عمران''' صد و هفتاد و دومین [[آیه]] از سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. آیه مورد بحث به ماجرای «[[غزوه حمراء الاسد]]» اشاره دارد که پس از پایان [[جنگ احد]] و شکست [[مسلمانان]] در آن اتفاق افتاده است. در این آیه [[الله|خداوند]] به ستایش [[مومنان|مومنانی]] که با وجود جراحات و زخم‌های بسیار به دعوت [[محمد|پیامبر اسلام]] پاسخ مثبت دادند و پایمردی کردند؛ پرداخته و به آنها وعده اجر و پاداشی بزرگ داده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، آیه مورد بحث به ماجرای «غزوه حمراء الاسد» اشاره دارد که پس از پایان جنگ احد و شکست مسلمانان، ارتش [[مشرک|مشرکان]] به فرماندهی [[ابوسفیان]] تصمیم گرفتند تا به [[مدینه]] برگردند و باقی‌مانده لشکر مسلمانان را از بین ببرند. اما یکی از مشرکان به نام «معبد | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، آیه مورد بحث به ماجرای «غزوه حمراء الاسد» اشاره دارد که پس از پایان جنگ احد و شکست مسلمانان، ارتش [[مشرک|مشرکان]] به فرماندهی [[ابوسفیان]] تصمیم گرفتند تا به [[مدینه]] برگردند و باقی‌مانده لشکر مسلمانان را از بین ببرند. اما یکی از مشرکان به نام «معبد الخزاعی» که وضعیت آماده به نبرد پیامبر و مسلمانان را دیده بود؛ آنها را از این کار منصرف کرد و به این وسیله جنگی میان دو گروه واقع نشد. به گزارش او، در این آیه خداوند به ستایش مومنانی که با وجود جراحات و زخم‌های بسیار به دعوت پیامبر پاسخ مثبت دادند و پایمردی کردند؛ پرداخته و به آنها وعده اجر و پاداشی بزرگ داده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۷۴–۱۷۶|ج=۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۵۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | آل‌عمران | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۰۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۷۲ | ||||
| شماره جزء | ۴ | ||||
| شماره حزب | ۱۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷۲ سوره آل‌عمران صد و هفتاد و دومین آیه از سومین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. آیه مورد بحث به ماجرای «غزوه حمراء الاسد» اشاره دارد که پس از پایان جنگ احد و شکست مسلمانان در آن اتفاق افتاده است. در این آیه خداوند به ستایش مومنانی که با وجود جراحات و زخم‌های بسیار به دعوت پیامبر اسلام پاسخ مثبت دادند و پایمردی کردند؛ پرداخته و به آنها وعده اجر و پاداشی بزرگ داده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«کسانی‌که پس از زخمها و جراحت‌هایی که به آنان رسیده بود دستور خدا و پیامبر را اجابت کردند، برای کسانی از آنان که نیکی کردند و تقوا پیشه نمودند، پاداش بزرگی است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«کسانی که پس از آنکه به آنان رنج و آسیب رسید به حکم خداوند و پیامبر گردن نهادند برای نیکوکاران و پرهیزگارانشان پاداشی بزرگ [مقرر گردیده] است»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، آیه مورد بحث به ماجرای «غزوه حمراء الاسد» اشاره دارد که پس از پایان جنگ احد و شکست مسلمانان، ارتش مشرکان به فرماندهی ابوسفیان تصمیم گرفتند تا به مدینه برگردند و باقی‌مانده لشکر مسلمانان را از بین ببرند. اما یکی از مشرکان به نام «معبد الخزاعی» که وضعیت آماده به نبرد پیامبر و مسلمانان را دیده بود؛ آنها را از این کار منصرف کرد و به این وسیله جنگی میان دو گروه واقع نشد. به گزارش او، در این آیه خداوند به ستایش مومنانی که با وجود جراحات و زخم‌های بسیار به دعوت پیامبر پاسخ مثبت دادند و پایمردی کردند؛ پرداخته و به آنها وعده اجر و پاداشی بزرگ داده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره آل‌عمران سومین سوره پس از سوره بقره و پیش از سوره نساء است که در آن به خاطر گزارش ماجرای خاندان عمران، پدر مریم مقدس، به این نام شهرت یافته است. این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و به طبع، آیاتش نیز در مدینه نازل شده است. ترتیب نزول این سوره، پس از سوره انفال و پیش از سوره احزاب به عنوان هشتاد و نهمین سوره یاد شده است. این سوره با حروف مقطعه شروع می‌شود و به نقلی، پنج آیه منسوخ دارد.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۹: ۴۳۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۴: ۹۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۷۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۷۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۳: ۱۷۴–۱۷۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره آل‌عمران»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
