آیه ۱۷ سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مدنی قرآن using HotCat) |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۷ سوره انسان''' هفدهمین [[آیه]] از هفتاد و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۷ سوره انسان''' هفدهمین [[آیه]] از هفتاد و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. شراب طهوری که با زنجبیل آمیخته شده و در جام‌هایی لبریز به [[ابرار]] داده می‌شود تا از آنها بنوشند؛ پاداش و [[نعمت]] دیگری است که بنابه بیان [[قرآن]] در [[بهشت]] به این گروه خاص از بندگان [[الله|پروردگار]]، به دلیل انجام [[عبادت|عبادات]] و [[صبر]] بر سختی‌ها، اعطا می‌گردد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در ادامه توصیف و برشمردن پاداش‌های ابرار در بهشت به جام‌هایی لبریز از شراب طهور آمیخته به زنجبیل اشاره دارد. به گفته بسیاری از مفسران عرب جاهلی از آشامیدن چنین شرابی لذت می‌برد. چراکه زنجبیل تندی خاصی به نوشیدنی‌شان می‌داد. به گزارش مکارم، عرب دو نوع شراب داشته است. یکی نشاط‌آور و محرک که با زنجبیل آمیخته می‌شده و دیگری که آرام و سست کننده بوده و در آن کافور می‌ریخته‌اند. گرچه میان این شراب‌های دنیایی با شراب‌های بهشتی تفاوت بسیاری وجود دارد و تنها از باب شباهت نام و توصیفات در قرآن ذکر شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۶۶–۳۶۷|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۳۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انسان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۱ | ||||
| شماره آیه | ۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷ سوره انسان هفدهمین آیه از هفتاد و ششمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. شراب طهوری که با زنجبیل آمیخته شده و در جام‌هایی لبریز به ابرار داده می‌شود تا از آنها بنوشند؛ پاداش و نعمت دیگری است که بنابه بیان قرآن در بهشت به این گروه خاص از بندگان پروردگار، به دلیل انجام عبادات و صبر بر سختی‌ها، اعطا می‌گردد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَيُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنْجَبِيلًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و در آنجا جام شرابی نوشانده می‌شوند که آمیزه‌ی آن زنجبیل است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و در آنجا به آنان جامی بنوشانند که آمیزه آن زنجبیل است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در ادامه توصیف و برشمردن پاداش‌های ابرار در بهشت به جام‌هایی لبریز از شراب طهور آمیخته به زنجبیل اشاره دارد. به گفته بسیاری از مفسران عرب جاهلی از آشامیدن چنین شرابی لذت می‌برد. چراکه زنجبیل تندی خاصی به نوشیدنی‌شان می‌داد. به گزارش مکارم، عرب دو نوع شراب داشته است. یکی نشاط‌آور و محرک که با زنجبیل آمیخته می‌شده و دیگری که آرام و سست کننده بوده و در آن کافور می‌ریخته‌اند. گرچه میان این شراب‌های دنیایی با شراب‌های بهشتی تفاوت بسیاری وجود دارد و تنها از باب شباهت نام و توصیفات در قرآن ذکر شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره انسان، هفتاد و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره الرحمن و پیش از سوره طلاق نازل شد. این سوره را مدنی دانسته‌اند. در سوره انسان، دو یا سه آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۵۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۱۸۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۳۶۶–۳۶۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انسان»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۷۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
