آیه ۳ سوره مؤمنون: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳ سوره مؤمنون''' سومین [[آیه]] از بیست و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۳ سوره مؤمنون''' سومین [[آیه]] از بیست و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. دومین نشانه [[مومنان]]، روی‌گردانی از هرگونه [[لغو]] و بیهودگی است که در این آیه به آن اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که دومین صفت افراد با ایمان، دوری کردن آنها از هرگونه بیهودگی است. بنابه متن آیه، مومنان کسانی هستند که در تمام حرکات و برنامه‌های زندگی‌شان هدفی را دنبال می‌کنند. به گزارش مکارم، برخی [[مفسران]] معتقدند «لغو» به هر گفتار و عملی گفته می‌شود که فایده قابل ملاحظه‌ای نداشته باشد. درباره کلمه «لغو» معانی دیگری در تفاسیر بیان شده است؛ از جمله: [[باطل]]، همه [[گناهان|معاصی]]، [[دروغ]]، [[دشنام]]، غنا و لهو و لعب، [[شرک]]. مکارم در ادامه می‌نویسد: «لغو تنها شامل سخنان و اعمال بیهوده نیست؛ بلکه افکار بیهوده‌ای که انسان را از یاد خدا غافل می‌کند و به خود مشغول می‌سازد؛ همه در معنای لغو جمع است.» نکته دیگر آیه اینست که مومنان نه تنها دست به کارهای بیهوده نمی‌زنند؛ بلکه به تعبیر [[قرآن]]، از آنها روی‌گردان هستند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۹۵-۱۹۶|ج=۱۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مؤمنون | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۸ | ||||
| شماره آیه | ۳ | ||||
| شماره جزء | ۱۸ | ||||
| شماره حزب | ۶۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳ سوره مؤمنون سومین آیه از بیست و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. دومین نشانه مومنان، روی‌گردانی از هرگونه لغو و بیهودگی است که در این آیه به آن اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَالَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و كساني كه از كردار بيهوده و گفتار ياوه و پوچ روي گردانند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و کسانی که از [کار و سخن] بیهوده رویگردانند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که دومین صفت افراد با ایمان، دوری کردن آنها از هرگونه بیهودگی است. بنابه متن آیه، مومنان کسانی هستند که در تمام حرکات و برنامه‌های زندگی‌شان هدفی را دنبال می‌کنند. به گزارش مکارم، برخی مفسران معتقدند «لغو» به هر گفتار و عملی گفته می‌شود که فایده قابل ملاحظه‌ای نداشته باشد. درباره کلمه «لغو» معانی دیگری در تفاسیر بیان شده است؛ از جمله: باطل، همه معاصی، دروغ، دشنام، غنا و لهو و لعب، شرک. مکارم در ادامه می‌نویسد: «لغو تنها شامل سخنان و اعمال بیهوده نیست؛ بلکه افکار بیهوده‌ای که انسان را از یاد خدا غافل می‌کند و به خود مشغول می‌سازد؛ همه در معنای لغو جمع است.» نکته دیگر آیه اینست که مومنان نه تنها دست به کارهای بیهوده نمی‌زنند؛ بلکه به تعبیر قرآن، از آنها روی‌گردان هستند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مومنون، بیست و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره انبیاء و پیش از سوره سجده نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره مومنون، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۳: ۲۵۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۵: ۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۴۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۴۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۴: ۱۹۵-۱۹۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مومنون»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۰۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
