آیه ۲۴ سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۴ سوره انسان''' بیست و چهارمین [[آیه]] از هفتاد و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۴ سوره انسان''' بیست و چهارمین [[آیه]] از هفتاد و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. دعوت به [[صبر]] و استقامت در راه [[تبلیغ]] دین و عدم سازش با [[کافران]] و [[گناه‌کاران]] دو دستوری است که [[قرآن]] در این آیه به [[پیامبر اسلام]] داده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه دو دستور مهم به پیامبر اسلام را مطرح می‌کند: صبر و استقامت داشتن در برابر سختی‌های راه دین و عدم سازش با کافران و گناه‌کاران. به گزارش مکارم، دستور به صبر، فرع بر نزول قرآن از جانب [[خدا]]<nowiki/>ست؛ لذا این نکته قابل توجه است که چون پشتیبان پیامبر خداوند است، قطعا باید در این راه صبر و شکیبایی داشته باشد. همچنین از نظر مکارم، فرمان دوم در واقع تأکیدی بر دستور اول است. چراکه مخالفان پیامبر تلاش می‌کنند از هر راهی او را به سازش بکشانند. در شأن نزول این آیه آمده است که دو نفر از مشرکان به نام‌های «[[عتبة بن ربیعة]]» و «[[ولید بن مغیرة]]» با طرح پیشنهادهایی از جمله در اختیار گذاشتن ثروت بسیار و ازدواج با زنان زیبای عرب، پیامبر را از راه خود بازدارند. اما هرگز پیامبر تسلیم خواسته آنان نشد و به گفته مکارم به این وسیله سرمشقی برای سایر رهبران راه خداوند گردید. به عقیده وی، اگرچه بر اساس شأن نزول آیه [[مصداق]] روشن کلمات «آثم» و «کفور» می‌تواند همین افراد باشند، اما این دو واژه معنای وسیع و گسترده‌ای دارند و همه گناه‌کاران و کافران را شامل می‌شود.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۷۶-۳۷۷|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انسان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۱ | ||||
| شماره آیه | ۲۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۴ سوره انسان بیست و چهارمین آیه از هفتاد و ششمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. دعوت به صبر و استقامت در راه تبلیغ دین و عدم سازش با کافران و گناه‌کاران دو دستوری است که قرآن در این آیه به پیامبر اسلام داده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ كَفُورًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس بر حکم پروردگارت شکیبا باش و از گناهکار یا ناسپاس آنان فرمان مبر»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به انتظار حکم پروردگارت شکیبا باش و از آنان از هیچ گناهکار یا ناسپاسی اطاعت مکن»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه دو دستور مهم به پیامبر اسلام را مطرح می‌کند: صبر و استقامت داشتن در برابر سختی‌های راه دین و عدم سازش با کافران و گناه‌کاران. به گزارش مکارم، دستور به صبر، فرع بر نزول قرآن از جانب خداست؛ لذا این نکته قابل توجه است که چون پشتیبان پیامبر خداوند است، قطعا باید در این راه صبر و شکیبایی داشته باشد. همچنین از نظر مکارم، فرمان دوم در واقع تأکیدی بر دستور اول است. چراکه مخالفان پیامبر تلاش می‌کنند از هر راهی او را به سازش بکشانند. در شأن نزول این آیه آمده است که دو نفر از مشرکان به نام‌های «عتبة بن ربیعة» و «ولید بن مغیرة» با طرح پیشنهادهایی از جمله در اختیار گذاشتن ثروت بسیار و ازدواج با زنان زیبای عرب، پیامبر را از راه خود بازدارند. اما هرگز پیامبر تسلیم خواسته آنان نشد و به گفته مکارم به این وسیله سرمشقی برای سایر رهبران راه خداوند گردید. به عقیده وی، اگرچه بر اساس شأن نزول آیه مصداق روشن کلمات «آثم» و «کفور» می‌تواند همین افراد باشند، اما این دو واژه معنای وسیع و گسترده‌ای دارند و همه گناه‌کاران و کافران را شامل می‌شود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره انسان، هفتاد و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره الرحمن و پیش از سوره طلاق نازل شد. این سوره را مدنی دانسته‌اند. در سوره انسان، دو یا سه آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۵۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۲۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۳۷۶-۳۷۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انسان»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۷۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
