آیه ۱۰۴ سوره مؤمنون
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مؤمنون | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۸ | ||||
| شماره آیه | ۱۰۴ | ||||
| شماره جزء | ۱۸ | ||||
| شماره حزب | ۷۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰۴ سوره مؤمنون صد و چهارمین آیه از بیست و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به بخشی از عذاب‌های گناه‌کاران و توصیف صورت‌های آنان در قیامت اشاره شده است: «شعله‌های گرم و سوزان دوزخ که همچون شمشیرهای بران به صورتهای‌شان زده می‌شود و از شدت ناراحتی و عذاب چهره‌های آنان درهم کشیده و عبوس است.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِيهَا كَالِحُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«شعله‌هاي آتش چهره‌هايشان را فرا می‌گيرد، و آنان در آنجا (بر اثر شدت حرارت) رخ در هم كشيده و لب چروكيده‌اند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«چهره‌هایشان را آتش می‌گدازد، و ایشان در آن ترشرو هستند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: در این آیه به بخشی از عذاب‌های گناه‌کاران و توصیف صورت‌های آنان در قیامت اشاره شده است: «شعله‌های گرم و سوزان دوزخ که همچون شمشیرهای بران به صورتهای‌شان زده می‌شود و از شدت ناراحتی و عذاب چهره‌های آنان درهم کشیده و عبوس است.» به گفته مکارم، «تلفح» از ماده (لفح) به معنای ضربه شمشیر است و در اینجا به شکل کنایه از وضعیت صورت‌های گناه‌کاران به‌کار رفته است. واژه «کالح» از ریشه (کلوح) به معنای عبوس و درهم کشیدن صورت گفته شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مومنون، بیست و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره انبیاء و پیش از سوره سجده نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره مومنون، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۳: ۲۹۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۵: ۹۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۴۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۴۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۴: ۳۲۹-۳۳۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مومنون»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۰۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
