آیه ۲۹ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۹ سوره الرحمن''' بیست و نهمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۹ سوره الرحمن''' بیست و نهمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه نتیجه آیات قبلی است و در آن اشاره می‌شود به این مسئله که تمام کسانیکه در آسمانها و زمین هستند؛ همواره نیازهای خود را از او سوال می‌کنند. چراکه خداوند هر روز در کاری است و هر روز طرح تازه‌ای ابداع می‌کند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: [[قرآن]] در این از آیات قبلی چنین نتیجه می‌گیرد که تمام کسانیکه در آسمانها و زمین هستند؛ همواره نیازهای خود را از او می‌خواهند. چراکه همه فانی‌اند و او باقی است و بقای همه نیز وابسته به بقا و مشیت اوست. به گزارش مکارم، تعبیر به «یسأله» به صورت [[مضارع]] دلیل بر این مطلب است که این سوال و تقاضا همیشگی است و حوائج خود را از او درخواست می‌کنند. از آنجایی که خلقت او مستمر و دائمی است؛ پاسخ‌گویی او به درخواست نیازمندان نیز هر روزه است و هر روز طرح تازه و جدیدی را ابداع می‌کند. براساس این آیه، او کسی است که یک روز سلامتی می‌دهد و یک روز آن را می‌گیرد. یک روز شادی به دل می‌بخشد و روزی دیگر مایه اندوه و غم می‌آفریند... لذا توجه به این حقیقت و موضوع، از یک سو نیاز مستمر موجودات را به ذات خداوند نشان می‌دهد و از سمتی دیگر ناامیدی و یأس را دور می‌گرداند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۳۷-۱۴۰|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۹ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۹ سوره الرحمن بیست و نهمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه نتیجه آیات قبلی است و در آن اشاره می‌شود به این مسئله که تمام کسانیکه در آسمانها و زمین هستند؛ همواره نیازهای خود را از او سوال می‌کنند. چراکه خداوند هر روز در کاری است و هر روز طرح تازه‌ای ابداع می‌کند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
يَسْأَلُهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«هرکس که در آسمانها و زمیناست از او (کمک) می‌خواهد و هر روزی او در کاری است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«هر آن کس که در آسمانها و زمین است از او درخواست [امداد] دارد، او هر روزی در کار است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: قرآن در این از آیات قبلی چنین نتیجه می‌گیرد که تمام کسانیکه در آسمانها و زمین هستند؛ همواره نیازهای خود را از او می‌خواهند. چراکه همه فانی‌اند و او باقی است و بقای همه نیز وابسته به بقا و مشیت اوست. به گزارش مکارم، تعبیر به «یسأله» به صورت مضارع دلیل بر این مطلب است که این سوال و تقاضا همیشگی است و حوائج خود را از او درخواست می‌کنند. از آنجایی که خلقت او مستمر و دائمی است؛ پاسخ‌گویی او به درخواست نیازمندان نیز هر روزه است و هر روز طرح تازه و جدیدی را ابداع می‌کند. براساس این آیه، او کسی است که یک روز سلامتی می‌دهد و یک روز آن را می‌گیرد. یک روز شادی به دل می‌بخشد و روزی دیگر مایه اندوه و غم می‌آفریند... لذا توجه به این حقیقت و موضوع، از یک سو نیاز مستمر موجودات را به ذات خداوند نشان می‌دهد و از سمتی دیگر ناامیدی و یأس را دور می‌گرداند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۵۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۳۷-۱۴۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
