آیه ۳۶ سوره مرسلات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳۶ سوره مرسلات''' | '''آیه ۳۶ سوره مرسلات''' سی و ششمین [[آیه]] از هفتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که به [[گناه‌کاران]] و منکران [[معاد]] اجازه عذرخواهی کردن نیز داده نمی‌شود. چراکه همه حقایق در آن روز روشن و معلوم است و جایی برای سخن گفتن، عذرخواهی کردن و دفاع از خود وجود ندارد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که به گناه‌کاران و منکران معاد اجازه عذرخواهی کردن نیز داده نمی‌شود. چراکه همه حقایق در آن روز روشن و معلوم است و جایی برای سخن گفتن، عذرخواهی کردن و دفاع از خود وجود ندارد. به گزارش مکارم، در [[حدیث|روایتی]] از [[جعفر صادق]] آمده است: «[[خداوند]] بزرگ‌تر و عادل‌تر از آن است که بنده‌اش عذر موجهی داشته باشد و به او اجازه عذرخواهی ندهد؛ بنابراین آنها هیچ عذر موجهی ندارند که در آن روز مطرح کنند.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۲۱|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۵۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مرسلات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۰ | ||||
| شماره آیه | ۳۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۶ سوره مرسلات سی و ششمین آیه از هفتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که به گناه‌کاران و منکران معاد اجازه عذرخواهی کردن نیز داده نمی‌شود. چراکه همه حقایق در آن روز روشن و معلوم است و جایی برای سخن گفتن، عذرخواهی کردن و دفاع از خود وجود ندارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَلَا يُؤْذَنُ لَهُمْ فَيَعْتَذِرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و به آنان اجازه داده نمی‌شود تا پوزش بخواهند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و به ایشان اجازه ندهند که عذرخواهی کنند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که به گناه‌کاران و منکران معاد اجازه عذرخواهی کردن نیز داده نمی‌شود. چراکه همه حقایق در آن روز روشن و معلوم است و جایی برای سخن گفتن، عذرخواهی کردن و دفاع از خود وجود ندارد. به گزارش مکارم، در روایتی از جعفر صادق آمده است: «خداوند بزرگ‌تر و عادل‌تر از آن است که بنده‌اش عذر موجهی داشته باشد و به او اجازه عذرخواهی ندهد؛ بنابراین آنها هیچ عذر موجهی ندارند که در آن روز مطرح کنند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مرسلات، هفتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره همزه و پیش از سوره ق نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۸) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۷۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۲۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۴۲۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مرسلات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
