آیه ۱۰۶ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیه‌های مدنی قرآن (هاتکت)) |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۰۶ سوره مائده''' صد و ششمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۰۶ سوره مائده''' صد و ششمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه مورد بحث، دستور [[وصیت]] کردن مؤمنان دربارهٔ اموالشان برای پس از [[مرگ]] و به شهادت گرفتن دو نفر [[عادل]] برای [[امانت]] سپردن اموال به آنهاست که باید این اموال را به [[ورثه]] تحویل دهند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] برای پایمال نشدن حقوق ورثه و بهره‌مندی‌شان از اموال میت، به مؤمنان دستور می‌دهد که وصیت کنند و به هنگام وصیت دو نفر مسلمان عادل حضور داشته باشند و اموال را به عنوان امانت به آنان بسپرند تا به وارثان میت تحویل دهند. به گزارش مکارم، این افراد عادل در حقیقت هم «[[وصی]]» هستند و هم «[[گواه]]». در ادامه آیه به موردی اشاره می‌شود که اگر فرد در مسافرت باشد و هنگامیکه مسلمانی را نیابد که به او وصیت کند، باید به دو نفر از [[اهل کتاب]] وصیت کند. سپس برای اینکه این افراد خیانت در امانت نکنند؛ قرآن از آنان خواسته که بعد از نماز [[سوگند]] بخورند و اینگونه بگویند: «ما حق را به منافع مادی نمی‌فروشیم و به ناحق گواهی نمی‌دهیم هرچند در مورد خویشاوندان نزدیکمان باشد. ما هیچگاه شهادت حق را کتمان نمی‌کنیم که در این صورت از [[گناهکاران]] خواهیم بود.» به گفته مکارم، این تشریفات و این نحوه شهادت دادن در مواردی است که شک و تردید و اتهام مطرح است و این مسئله شهادت دادن هم برای مسلمان است و هم غیر مسلمان. دربارهٔ نماز هم دربارهٔ غیر مسلمانان، منظور نماز خود آنان بوده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۱۳–۱۱۷|ج=۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۱۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۰۶ | ||||
| شماره جزء | ۷ | ||||
| شماره حزب | ۲۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰۶ سوره مائده صد و ششمین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه مورد بحث، دستور وصیت کردن مؤمنان دربارهٔ اموالشان برای پس از مرگ و به شهادت گرفتن دو نفر عادل برای امانت سپردن اموال به آنهاست که باید این اموال را به ورثه تحویل دهند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهَادَةُ بَيْنِكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِينَ الْوَصِيَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَيْرِكُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَأَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةُ الْمَوْتِ ۚ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلَاةِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَرِي بِهِ ثَمَنًا وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَىٰ ۙ وَلَا نَكْتُمُ شَهَادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الْآثِمِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! هنگامی که مرگِ یکی از شما فرا رسید باید هنگام وصیت، دو نفرِ دادگر از میان خودتان را به شهادت فرا خوانید، یا اگر در سفر بودید و مصیبتِ مرگ شما را درگرفت، از میان غیر (همکیشان) خود دو تن را به گواهی بگیرید و اگر (در صداقت آنان) شک کردید بعد از نماز آن دو را نگاه دارید، و آنها باید سوگند بخورند که ما سوگندمان را نمی‌فروشیم، هرچند (پای) خویشاوندانمان (درمیان) باشد، و گواهی الهی را پنهان نمی‌کنیم، اگر چنین کنیم ما از زمره گناهکاران خواهیم بود»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«ای مؤمنان چون یکی از شما را مرگ فرا رسد، به هنگام وصیت باید دو تن از عادلان خودتان [مسلمانان]، یا اگر در سفر دچار مصیبت مرگ شدید، دو تن از غیر خودتان [اهل کتاب] شاهد و حاضر باشند، و اگر در حق آنان شک دارید، آنان را نگاه دارید تا بعد از نماز به خداوند سوگند یاد کنند که ما آن [شهادت یا سوگند خود] را به هیچ قیمتی نمی‌فروشیم، اگر چه به سود خویشاوندمان باشد، و شهادت الهی را پنهان نمی‌کنیم، که در غیر این صورت از گناهکاران خواهیم بود»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن برای پایمال نشدن حقوق ورثه و بهره‌مندی‌شان از اموال میت، به مؤمنان دستور می‌دهد که وصیت کنند و به هنگام وصیت دو نفر مسلمان عادل حضور داشته باشند و اموال را به عنوان امانت به آنان بسپرند تا به وارثان میت تحویل دهند. به گزارش مکارم، این افراد عادل در حقیقت هم «وصی» هستند و هم «گواه». در ادامه آیه به موردی اشاره می‌شود که اگر فرد در مسافرت باشد و هنگامیکه مسلمانی را نیابد که به او وصیت کند، باید به دو نفر از اهل کتاب وصیت کند. سپس برای اینکه این افراد خیانت در امانت نکنند؛ قرآن از آنان خواسته که بعد از نماز سوگند بخورند و اینگونه بگویند: «ما حق را به منافع مادی نمی‌فروشیم و به ناحق گواهی نمی‌دهیم هرچند در مورد خویشاوندان نزدیکمان باشد. ما هیچگاه شهادت حق را کتمان نمی‌کنیم که در این صورت از گناهکاران خواهیم بود.» به گفته مکارم، این تشریفات و این نحوه شهادت دادن در مواردی است که شک و تردید و اتهام مطرح است و این مسئله شهادت دادن هم برای مسلمان است و هم غیر مسلمان. دربارهٔ نماز هم دربارهٔ غیر مسلمانان، منظور نماز خود آنان بوده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۲: ۴۵۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۶: ۲۸۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۲۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۲۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۱۱۳–۱۱۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
