آیه ۲۷ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۷ سوره مائده''' بیست و هفتمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۷ سوره مائده''' بیست و هفتمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه ماجرای دو فرزند [[آدم]] است که یکی از آنها دیگری را به خاطر [[حسد]] به قتل رساند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که بنابه متن آیه داستان فرزندان آدم اینگونه بود: «دو فرزند آدم برای [[تقرب]] به درگاه [[خداوند]] کاری انجام دادند. خداوند از یکی از آنها قبول کرد و از دیگری نپذیرفت. همین موضوع باعث شد که برادری که عملش مورد قبول واقع نشد؛ دیگری را تهدید به قتل کند. در مقابل تهدید وی، برادرش به او گفت: در این جریان من اشتباهی نکردم و ایراد از خودت است. اگر عملت را با [[تقوا]] انجام می‌دادی، پذیرفته می‌شد.» به عقیده مکارم، ارتباط این داستان با داستان بنی‌اسرائیل در آیات قبلی این است که انگیزه بسیاری از سرکشی‌های آنان به خاطر حسد بود و به همین جهت خداوند با بیان داستان فرزندان آدم عاقبت و فرجام شوم این [[گناه]] را برای آنان تبیین کرد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۴۵-۳۴۷|ج=۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۸ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۲۷ | ||||
| شماره جزء | ۶ | ||||
| شماره حزب | ۲۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۷ سوره مائده بیست و هفتمین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه ماجرای دو فرزند آدم است که یکی از آنها دیگری را به خاطر حسد به قتل رساند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ ۖ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و داستان دو پسر آدم را برای آنان آنگونه که هست، بخوان، آنگاه که آن دو، عملی را برای تقرب به خدا انجام دادند اما از یکی از آنها پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد گفت: ترا خواهم کشت، او گفت: همانا خداوند فقط از پرهیزگاران می‌پذیرد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و بر آنان داستان دو پسر آدم را به راستی و درستی بخوان، که چون قربانی‌ای عرضه داشتند، از یکی از آنها پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد، [قابیل به هابیل] گفت تو را خواهم کشت، گفت خداوند تنها از پرهیزگاران می‌پذیرد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که بنابه متن آیه داستان فرزندان آدم اینگونه بود: «دو فرزند آدم برای تقرب به درگاه خداوند کاری انجام دادند. خداوند از یکی از آنها قبول کرد و از دیگری نپذیرفت. همین موضوع باعث شد که برادری که عملش مورد قبول واقع نشد؛ دیگری را تهدید به قتل کند. در مقابل تهدید وی، برادرش به او گفت: در این جریان من اشتباهی نکردم و ایراد از خودت است. اگر عملت را با تقوا انجام می‌دادی، پذیرفته می‌شد.» به عقیده مکارم، ارتباط این داستان با داستان بنی‌اسرائیل در آیات قبلی این است که انگیزه بسیاری از سرکشی‌های آنان به خاطر حسد بود و به همین جهت خداوند با بیان داستان فرزندان آدم عاقبت و فرجام شوم این گناه را برای آنان تبیین کرد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۱: ۳۳۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۵: ۴۸۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۱۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۱۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۴: ۳۴۵-۳۴۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
