آیه ۶۰ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶۰ سوره مائده''' شصتمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۶۰ سوره مائده''' شصتمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه عقاید منحرف شده و اعمال ناپسند [[اهل کتاب]] و کیفرهایی که اقوام گذشته از آنها به آن دچار شدند؛ با وضع [[مومنان]] و [[مسلمانان]] راستین مقایسه شده تا در نهایت معلوم شود کدامیک از این دو گروه شایسته سرزنش هستند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که آیه به [[پیامبر اسلام]] دستور می‌دهد که به اهل کتاب بگوید: «[[ایمان]] به [[خدای یگانه]] و کتاب‌های آسمانی سزاوار سرزنش است یا اعمال ناشایست کسانی که دچار [[عذاب]] الهی شدند؟!» سپس به انواع کیفر اقوام [[گناه|گناه‌کار]] از اهل کتاب اشاره می‌کند و می‌گوید: «آن گروه‌هایی که بر اثر اعمالشان مورد [[لعن]] و غضب [[خداوند]] قرار گرفتند و به شکل میمون و خوک [[مسخ]] شدند و همچنین آنهایی که [[طاغوت]] و [[بت]] را می‌پرستیدند. این افراد مسلما موقعیت‌شان در دنیا و جایگاه‌شان در [[آخرت]] بدتر خواهد بود و از راه مستقیم گمراه‌ترند.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۴۲-۴۴۳|ج=۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۶۰ | ||||
| شماره جزء | ۶ | ||||
| شماره حزب | ۲۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶۰ سوره مائده شصتمین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در آیه عقاید منحرف شده و اعمال ناپسند اهل کتاب و کیفرهایی که اقوام گذشته از آنها به آن دچار شدند؛ با وضع مومنان و مسلمانان راستین مقایسه شده تا در نهایت معلوم شود کدامیک از این دو گروه شایسته سرزنش هستند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
قُلْ هَلْ أُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذَٰلِكَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللَّهِ ۚ مَنْ لَعَنَهُ اللَّهُ وَغَضِبَ عَلَيْهِ وَجَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَالْخَنَازِيرَ وَعَبَدَ الطَّاغُوتَ ۚ أُولَٰئِكَ شَرٌّ مَكَانًا وَأَضَلُّ عَنْ سَوَاءِ السَّبِيلِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بگو: آیا شما را خبر دهم که چه صفاتی از ـ از نظر سزای خداوند ـ بدتر از آن چیزی است که ما را بدان متهم نموده‌اید؟ آن صفات، صفات کسانی است که خداوند آنان را نفرین، و از رحمت خود دور نموده و بر آنان خشم گرفته است، و از آنان میمون‌ها و خوک‌ها و طاغوت پرستانی ساخته است، آنان جایگاه بدتری دارند و از راه راست گمراه‌ترند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«بگو آیا از کسانی که در نزد خداوند از این هم بد سرانجام‌تراند آگاهتان کنم؟ [اینان] کسانی هستند که خداوند لعنتشان کرده و بر آنان خشم گرفته و طاغوت را پرستیده‌اند و [خداوند] آنان را [همچون] بوزینه و خوک گردانده است، اینان بدمقام‌تر و از راه راست [از همه] گم‌گشته‌تراند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که آیه به پیامبر اسلام دستور می‌دهد که به اهل کتاب بگوید: «ایمان به خدای یگانه و کتاب‌های آسمانی سزاوار سرزنش است یا اعمال ناشایست کسانی که دچار عذاب الهی شدند؟!» سپس به انواع کیفر اقوام گناه‌کار از اهل کتاب اشاره می‌کند و می‌گوید: «آن گروه‌هایی که بر اثر اعمالشان مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفتند و به شکل میمون و خوک مسخ شدند و همچنین آنهایی که طاغوت و بت را می‌پرستیدند. این افراد مسلما موقعیت‌شان در دنیا و جایگاه‌شان در آخرت بدتر خواهد بود و از راه مستقیم گمراه‌ترند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۲: ۳۹۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۶: ۳۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۱۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۱۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۴: ۴۴۲-۴۴۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
