آیه ۱۷ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۷ سوره مائده''' هفدهمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۷ سوره مائده''' هفدهمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه رد ادعای [[الوهیت]] [[عیسی]] است که [[مسیحیان]] به آن معتقدند. [[قرآن]] این ادعا را [[کفر]] دانسته و کسانی (مسیحیان) را که بر این باور باشند؛ کافر خوانده است. سپس برای این سخن خود و شکستن باور آنان، قادر نبودن [[مسیح]] و مادرش بر فانی نشدنشان را به عنوان نمونه آورده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند که در آیه موردبحث، قرآن به شدت ادعای الوهیت عیسی را رد و محکوم میکند و آن را کفر می‌داند. به دنبال این سخن، با اشاره به اینکه عیسی و مادرش ([[مریم]]) قادر نیستند که از فنا و نابودی خود جلوگیری کنند؛ روشن می‌سازد که آنان نیز همچون سایر موجودات، مخلوق [[خداوند]] هستند و باور به الوهیتشان [[باطل]] است. آیه با عبارت «[[قدیر]]» به معنی «توانا» که یکی از [[اسماء الحسنی]] است؛ پایان می‌یابد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۲۴-۳۲۷|ج=۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۶ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۶ | ||||
| شماره حزب | ۲۲ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷ سوره مائده هفدهمین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه رد ادعای الوهیت عیسی است که مسیحیان به آن معتقدند. قرآن این ادعا را کفر دانسته و کسانی (مسیحیان) را که بر این باور باشند؛ کافر خوانده است. سپس برای این سخن خود و شکستن باور آنان، قادر نبودن مسیح و مادرش بر فانی نشدنشان را به عنوان نمونه آورده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ ۚ قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ مِنَ اللَّهِ شَيْئًا إِنْ أَرَادَ أَنْ يُهْلِكَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ۗ وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۚ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به‌راستی کسانی‌که می‌گویند: خدا مسیح پسر مریم است، کفر ورزیدند بگو: اگر خدا بخواهد مسیح، پسر مریم و مادرش و همه کسانی را که در روی زمین هستند هلاک کند، چه کسی می‌تواند در مقابل خدا کاری بکند؟ و فرمانروایی آسمانها و زمین، و آنچه بین آسمانها و زمین است از آن خداست هرچه بخواهد می‌آفریند، و خداوند بر هر چیزی تواناست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به راستی کسانی که می‌گویند خدا همان مسیح بن مریم است، کافر شده‌اند، بگو اگر خداوند بخواهد مسیح بن مریم و مادرش و اهل زمین، همه را نابود کند، چه کسی می‌تواند او را بازدارد؟ و فرمانروایی آسمانها و زمین و آنچه مابین آنهاست از آن خداوند است، که هر چه بخواهد می‌آفریند، و خدا بر هر کاری تواناست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند که در آیه موردبحث، قرآن به شدت ادعای الوهیت عیسی را رد و محکوم میکند و آن را کفر می‌داند. به دنبال این سخن، با اشاره به اینکه عیسی و مادرش (مریم) قادر نیستند که از فنا و نابودی خود جلوگیری کنند؛ روشن می‌سازد که آنان نیز همچون سایر موجودات، مخلوق خداوند هستند و باور به الوهیتشان باطل است. آیه با عبارت «قدیر» به معنی «توانا» که یکی از اسماء الحسنی است؛ پایان می‌یابد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۱: ۳۲۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۵: ۳۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۱۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۱۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۴: ۳۲۴-۳۲۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
