آیه ۵۸ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۸ سوره مائده''' پنجاه و هشتمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۵۸ سوره مائده''' پنجاه و هشتمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه در ادامه آیه قبل، به یک نمونه از تمسخرهای [[کافران]] و [[اهل کتاب]] اشاره است که آنان [[اذان]] و [[نماز (اسلام)|نماز]] [[مسلمانان]] را مسخره می‌کردند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه قبل [[قرآن]] مسلمانان را از دوستی با کافران و اهل کتاب برحذر می‌دارد و در این آیه برای تکمیل سخن خود و تأکید آن، یک نمونه از اعمال تمسخرآمیز دشمنان [[اسلام]] را بیان می‌کند. به گزارش مکارم، [[شأن نزول]] آیه به جمعی از [[یهود]] و [[نصارا]] اشاره دارد که آنها هنگامیکه صدای [[موذن]] را می‌شنیدند یا به نماز ایستادن مسلمانان را می‌دیدند؛ به تمسخر و استهزای آنان می‌پرداختند. به همین علت قرآن از مسلمانان خواسته است که از دوستی با کافران و اهل کتابی که به اینگونه اعمال دست می‌زنند؛ دوری کنند. در پایان آیه نیز این مسخرکنندگان، از نظر قرآن، جمعیتی نادان و ناتوان از درک حقایق دانسته و معرفی می‌شوند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۳۶-۴۳۷|ج=۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۵۸ | ||||
| شماره جزء | ۶ | ||||
| شماره حزب | ۲۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۸ سوره مائده پنجاه و هشتمین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. این آیه در ادامه آیه قبل، به یک نمونه از تمسخرهای کافران و اهل کتاب اشاره است که آنان اذان و نماز مسلمانان را مسخره می‌کردند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْقِلُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و هرگاه شما برای نماز ندا دهید آنان نماز را به مسخره و بازی می‌گیرند، این بدان سبب است که آنان قومی بی‌خرد هستند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و چون بانگ نماز در دهید، آن را به ریشخند و بازیچه می‌گیرند، این از آن است که قومی نابخردند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه قبل قرآن مسلمانان را از دوستی با کافران و اهل کتاب برحذر می‌دارد و در این آیه برای تکمیل سخن خود و تأکید آن، یک نمونه از اعمال تمسخرآمیز دشمنان اسلام را بیان می‌کند. به گزارش مکارم، شأن نزول آیه به جمعی از یهود و نصارا اشاره دارد که آنها هنگامیکه صدای موذن را می‌شنیدند یا به نماز ایستادن مسلمانان را می‌دیدند؛ به تمسخر و استهزای آنان می‌پرداختند. به همین علت قرآن از مسلمانان خواسته است که از دوستی با کافران و اهل کتابی که به اینگونه اعمال دست می‌زنند؛ دوری کنند. در پایان آیه نیز این مسخرکنندگان، از نظر قرآن، جمعیتی نادان و ناتوان از درک حقایق دانسته و معرفی می‌شوند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۲: ۳۸۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۶: ۳۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۱۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۱۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۴: ۴۳۶-۴۳۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
