آیه ۷۲ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۲ سوره مائده''' هفتاد و دومین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۷۲ سوره مائده''' هفتاد و دومین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه و آیه بعد، اعتقاد انحرافی [[مسیحیان]] در «الوهیت [[مسیح]]» و «[[تثلیث]] معبود» است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در این آیه مسیحیانی را که به الوهیت مسیح معتقدند و باور سه خدایی دارند؛ [[کافر]] نامیده و این باور را باطل اعلام کرده است. قرآن از زبان مسیح نیز بر [[توحید|یکتایی]] [[خداوند]] تأکید می‌کند و می‌گوید: «آنها با اینکه خود عیسی به [[بنی‌اسرائیل]] گفت که خدای یکتا را بپرستند؛ اما آنان کافر شدند و اعتقاد به خدا بودن مسیح پیدا کردند.» سپس در ادامه آیه به نتایج [[شرک]] به خدا اشاره می‌شود. حرام بودن [[بهشت]] بر مشرکان، خلود در [[جهنم]] و یار و یاور نداشتن در برابر خداوند، سرانجام و عاقبتی است که برای مشرکان در [[آخرت]] معین شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۳-۳۴|ج=۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۷۲ | ||||
| شماره جزء | ۶ | ||||
| شماره حزب | ۲۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۲ سوره مائده هفتاد و دومین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. موضوع آیه و آیه بعد، اعتقاد انحرافی مسیحیان در «الوهیت مسیح» و «تثلیث معبود» است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ ۖ وَقَالَ الْمَسِيحُ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ ۖ إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَمَأْوَاهُ النَّارُ ۖ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به‌راستی کسانی که گفتند: خدا، مسیح پسر مریم است کفر ورزیدند، و مسیح گفت: ای بنی‌اسرائیل! خدراکه پروردگار من و پروردگار شماست، بپرستید، بی‌گمان هرکس برای خدا شریکی قرار دهد همانا خداوند بهشت را بر او حرام نموده، و جایگاهش جهنم است، و ستمکاران یاوری ندارند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به راستی کسانی که گفتند خداوند همان مسیح بن مریم است، کافر شدند، حال آنکه مسیح می‌گفت ای بنی‌اسرائیل خداوند را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید، که هرکس به خداوند شرک آورد، خداوند بهشت را بر او حرام می‌گرداند و سرا و سرانجام او دوزخ است و ستمکاران [مشرک] یاوری ندارند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه مسیحیانی را که به الوهیت مسیح معتقدند و باور سه خدایی دارند؛ کافر نامیده و این باور را باطل اعلام کرده است. قرآن از زبان مسیح نیز بر یکتایی خداوند تأکید می‌کند و می‌گوید: «آنها با اینکه خود عیسی به بنی‌اسرائیل گفت که خدای یکتا را بپرستند؛ اما آنان کافر شدند و اعتقاد به خدا بودن مسیح پیدا کردند.» سپس در ادامه آیه به نتایج شرک به خدا اشاره می‌شود. حرام بودن بهشت بر مشرکان، خلود در جهنم و یار و یاور نداشتن در برابر خداوند، سرانجام و عاقبتی است که برای مشرکان در آخرت معین شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۲: ۴۰۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۶: ۸۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۲۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۲۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۳۳-۳۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
