آیه ۹۶ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۹۶ سوره مائده''' نود و ششمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۹۶ سوره مائده''' نود و ششمین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به حکم صیدهای دریا اشاره دارد که برخلاف صیدهای خشکی در حال [[احرام]] [[حلال]] است و مانعی برای این نوع صید وجود ندارد؛ همانطور که قبل از محرم شدن نیز بر فرد [[حرام]] نیست. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در این آیه صید کردن از دریا و خوردن شکارهای دریایی را بر محرم حلال دانسته است. به گفته مکارم، در آیه، فلسفه این حکم اینطور بیان شده است: «حلالیت صید از دریا به این خاطر است که [[مسلمانان]] مقیم [[مکه]] و مسافرانی که برای [[حج]] می‌آیند؛ به زحمت نیفتند و از آن بهره مند شوند.» سپس برای تأکید به حرمت شکار حیوانات خشکی در حال احرام اشاره می‌کند و در پایان از مخالفت با فرمان الهی برحذر می‌دارد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۸۵-۸۸|ج=۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۹۶ | ||||
| شماره جزء | ۷ | ||||
| شماره حزب | ۲۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۹۶ سوره مائده نود و ششمین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به حکم صیدهای دریا اشاره دارد که برخلاف صیدهای خشکی در حال احرام حلال است و مانعی برای این نوع صید وجود ندارد؛ همانطور که قبل از محرم شدن نیز بر فرد حرام نیست.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَطَعَامُهُ مَتَاعًا لَكُمْ وَلِلسَّيَّارَةِ ۖ وَحُرِّمَ عَلَيْكُمْ صَيْدُ الْبَرِّ مَا دُمْتُمْ حُرُمًا ۗ وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«شکار دریا و خوراک آن برایتان حلال است تا شما و مسافران از آن بهره‌مند شوید، و برای شما شکار خشکی تا وقتی که در احرام هستید حرام است، و بترسید از خداوندی که به‌سوی او محشور می‌شوید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«صید دریایی و خوردن آن برای شما حلال شده است، تا هم شما و هم کاروانیان [غیر محرم] از آن برخوردار شوید، و صید بیابانی مادام که محرم هستید، بر شما حرام است، و از خدایی که به نزد او محشور می‌شوید پروا داشته باشید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه صید کردن از دریا و خوردن شکارهای دریایی را بر محرم حلال دانسته است. به گفته مکارم، در آیه، فلسفه این حکم اینطور بیان شده است: «حلالیت صید از دریا به این خاطر است که مسلمانان مقیم مکه و مسافرانی که برای حج می‌آیند؛ به زحمت نیفتند و از آن بهره مند شوند.» سپس برای تأکید به حرمت شکار حیوانات خشکی در حال احرام اشاره می‌کند و در پایان از مخالفت با فرمان الهی برحذر می‌دارد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۲: ۴۳۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۶: ۲۰۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۲۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۲۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۸۵-۸۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
