آیه ۱۰۳ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۰۳ سوره مائده''' صد و سومین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در متن آیه به چهار [[بدعت]] زمان [[جاهلیت]] پرداخته شده و انجام آنها در [[اسلام]] ممنوع گردیده است. | '''آیه ۱۰۳ سوره مائده''' صد و سومین [[آیه]] از پنجمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در متن آیه به چهار [[بدعت]] زمان [[جاهلیت]] پرداخته شده و انجام آنها در [[اسلام]] ممنوع گردیده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در جاهلیت در میان اعراب جاهلی مرسوم بود که برخی از حیوانات را بنابه دلایلی علامت و نام خاص می‌گذاشتند و خوردن گوشت آن را ممنوع می‌کردند و گاهی نیز چیدن پشم، خوردن شیر و سوار شدن بر آنها را جایز نمی‌دانستند و به این ترتیب آن حیوان بدون استفاده و بیهوده رها می‌شد و گاه به خاطر تغذیه نامناسب از بین می‌رفت. | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در جاهلیت در میان اعراب جاهلی مرسوم بود که برخی از حیوانات را بنابه دلایلی علامت و نام خاص می‌گذاشتند و خوردن گوشت آن را ممنوع می‌کردند و گاهی نیز چیدن پشم، خوردن شیر و سوار شدن بر آنها را جایز نمی‌دانستند و به این ترتیب آن حیوان بدون استفاده و بیهوده رها می‌شد و گاه به خاطر تغذیه نامناسب از بین می‌رفت. در بعضی از [[حدیث|روایات]] نیز آمده که همه یا برخی از این بدعت‌ها برای [[بت]]<nowiki/>ها و [[نذر]] برای بتها بوده است؛ لذا قرآن در این آیه این رسوم جاهلی را به رسمیت نشناخته و آن را به شدت رد و مذمت کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۰۲–۱۰۴|ج=۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۱۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مائده | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۰۳ | ||||
| شماره جزء | ۷ | ||||
| شماره حزب | ۲۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰۳ سوره مائده صد و سومین آیه از پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در متن آیه به چهار بدعت زمان جاهلیت پرداخته شده و انجام آنها در اسلام ممنوع گردیده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
مَا جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِيرَةٍ وَلَا سَائِبَةٍ وَلَا وَصِيلَةٍ وَلَا حَامٍ ۙ وَلَٰكِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۖ وَأَكْثَرُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«خدا (چیزهایی ممنوعی از قبیل:) بحیره و سائبه و وصیله و حام را (جایز) قرار نداده است، ولی کسانی که کفر ورزیدند، بر خدا دروغ می‌بندند و بیشترشان تعقل نمی‌کنند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«خداوند نه در مورد بحیره و نه سائبه و نه وصیله، و نه حامی حکمی مقرر نداشته است، ولی کافران بر خداوند دروغ می‌بندند و بیشترشان تعقل نمی‌کنند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در جاهلیت در میان اعراب جاهلی مرسوم بود که برخی از حیوانات را بنابه دلایلی علامت و نام خاص می‌گذاشتند و خوردن گوشت آن را ممنوع می‌کردند و گاهی نیز چیدن پشم، خوردن شیر و سوار شدن بر آنها را جایز نمی‌دانستند و به این ترتیب آن حیوان بدون استفاده و بیهوده رها می‌شد و گاه به خاطر تغذیه نامناسب از بین می‌رفت. در بعضی از روایات نیز آمده که همه یا برخی از این بدعت‌ها برای بتها و نذر برای بتها بوده است؛ لذا قرآن در این آیه این رسوم جاهلی را به رسمیت نشناخته و آن را به شدت رد و مذمت کرده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مائده، پنجمین سوره قرآن است. این سوره را یکصد و دوازدهمین در ترتیب نزول، دانسته‌اند. تمام آیات این سوره را مدنی گزارش کرده‌اند و تنها آیه ۳ این سوره را مکی دانسته‌اند که در جریان حجةالوداع نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۲: ۴۴۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۶: ۲۲۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۲۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۲۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۱۰۲–۱۰۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مائده»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۵۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
