آیه ۱۳ سوره انسان
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انسان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۱ | ||||
| شماره آیه | ۱۳ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۳ سوره انسان سیزدهمین آیه از هفتاد و ششمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. تکیه زدن بر تخت‌های زیبای بهشتی و در امان بودن از گرما و سرما نعمت و پاداش دیگر ابرار است که در این آیه به آن اشاره شده است. به گزارش مکارم از مفسران شیعه، بنابه روایتی از ابن عباس نوری که بهشت را روشن می‌کند و بهشتیان از آن بهره‌مند می‌شوند؛ نوری است که به هنگام خندان شدن علی و فاطمه از دندان‌هایشان ساطع می‌گردد و همه بهشت را نورانی می‌کند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الْأَرَائِكِ ۖ لَا يَرَوْنَ فِيهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِيرًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«در بهشت بر تخت‌ها تکیه داده‌اند و نه (گرمای) آفتابی و نه (سوز) سرمایی در آنجا می‌بینند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«در آنجا بر اورنگها تکیه زده، در آنجا نه [گرمای] خورشیدی بینند و نه سرمای سختی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن با آوردن تعبیر تکیه کردن بر تخت‌های زیبای بهشتی به آرامش و راحتی کامل ابرار در قیامت اشاره دارد و همچنین با اشاره به گزنده نبودن سرما و گرمای خورشید، معتدل بودن هوای بهشت مورد تأکید قرار گرفته است. به گزارش وی، آلوسی مفسر سنی مذهب، در کتاب تفسیرش، روایتی از ابن عباس را به این مضمون نقل کرده است: «بهشتیان هنگامیکه در بهشت هستند؛ ناگهان نوری را مانند نور خورشید می‌بینند که آنجا را روشن نموده است. از علت آن نور می‌پرسند. در جواب به آنها گفته می‌شود: این نور از ماه یا خورشید نیست؛ بلکه علی و فاطمه تبسم کردند و این نور دندان‌هایشان است که بهشت را نورانی کرده است.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره انسان، هفتاد و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره الرحمن و پیش از سوره طلاق نازل شد. این سوره را مدنی دانسته‌اند. در سوره انسان، دو یا سه آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۴۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۱۸۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۳۶۳-۳۶۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انسان»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۷۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
